Εργαζομαι σε κομμωτήριο. Πριν κλείσουν τα κομμωτήρια λόγω Κορονοϊού, ήρθε μια κυρία γύρω στα 60 για χτένισμα. Την ώρα που την χτένιζα χτύπησε το κινητό της. Σήκωσε το τηλέφωνο και δεν είπε ότι είναι στο κομμωτήριο, ειπε ότι είναι αλλού. Την κοιτάζω κάπως παραξενεμένη και μου λέει “Αχ κορίτσι μου, ανήκω σε ευπαθή ομάδα, είμαι χρόνια άρρωστη και δεν κάνει να βγω έξω!”. Μου γύρισε το μάτι. “Τότε γιατί βγήκατε;” τη ρωτάω. “Ε, τί με αυτό το μαλλί θα πάω στις φίλες μου να παίξουμε μπιρίμπα;” μου είπε ατάραχη…
Ρε παιδιά δεν υπάρχει καμία συναίσθηση, καμία ατομική ευθύνη, καμία λογική.
Πρώτη φορά το κράτος προνοεί και εμείς οι πολίτες τα κάνουμε μπδέλο. Τελικά δεν μας φταίνε οι κυβερνήσεις, το ξερό μας το κεφάλι φταίει!
Νάσια Κ.
Advertisements
Advertisements
