Ο Γιώργος Κωνσταντίνου αναφέρθηκε σε συνέντευξή του στον εθισμό που είχε με τον τζόγο.
Την πορεία της χώρας πώς τη βλέπετε;
Δεν τη βλέπω καθόλου καλά. Και το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως κάποιοι προέβλεψαν πριν από 50 χρόνια η Ελλάδα να γίνει γκαρσονιέρα. Αν έχει στηθεί τέτοιο σενάριο, είμαστε χαμένοι. Στο βιβλίο σας παραθέτετε τη ρήση του Τσόρτσιλ «Ποτέ δεν θα φτάσεις στον προορισμό σου αν σταματάς στον δρόμο και πετροβολάς τα σκυλιά που σε γαβγίζουν».
Την ακολουθήσατε;
Ναι. Δέχτηκα κριτικές πολύ άσχημες, έφαγα περιφρόνηση από κριτικούς και παραγωγούς, αλλά προσπέρασα και προχώρησα.
Αγαπάτε τον Λέσναρντ Κοέν;
Ναι. Γιατί λέει αυτό που λέω κι εγώ. Παντού υπάρχει μια ρωγμή από την οποία θα μπει το φως.
Έχετε τη φιλοδοξία της υστεροφημίας;
Καθόλου.
Τι θέλετε να μείνει από εσάς;
Η δουλειά μου.
Και μέσα από δουλειά 50 χρόνων τι ακριβώς;
Δεν με απασχολεί. Το εννοώ. Αν πεθάνεις, τι να σε ενδιαφέρει;
Το μεγαλύτερο ελάττωμα σας ποιο είναι;
Η ευκολοπιστία μου. Τώρα έχω πονηρέψει!
Πάθη έχετε;
Έπαιζα τυχερά παιχνίδια.
Χάσατε λεφτά;
Όσα μπορεί να χάσει κάποιος παίζοντας.
Ποιο κενό αναπλήρωνε ο τζόγος;
Δεν ξέρω αν αναπλήρωνε κενό. Είχα την εξάρτηση του τζόγου. Κι όταν είδα το χάος, σταμάτησα. Ο τζόγος είναι σαν ναρκωτικό.
Πού διοχετεύσατε έκτοτε την αδρεναλίνη σας; Στο γράψιμο. Στη σκηνή. Ή έχετε αγαπήσει περισσότερο;
Τη μάνα μου. Ήταν για μένα ένα κομμάτι ενσωματωμένο στην ψυχή μου. Αυτό μετά μεταφέρθηκε στα δυο παιδιά μου. Στην αρχή ήμουνα στραβάδι, δεν ήμουνα ο τύπος του οικογενειάρχη. Αλλά μετά τα παιδιά μου τα λάτρεψα. Όλα τα άλλα ήταν διασκέδαση και πάθη.
