Στην «Καθημερινή» και τη Μαρία Κατσουνάκη μίλησε ο Γιώργος Καπουτζίδης για την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας, τις διακρίσεις, τα social media και το #MeToo.
Από το 2012 είπατε ότι γίνατε πιο συνειδητός. Εννοείτε και ως προς τη δημόσια δήλωση της σeξουαλικής σας ταυτότητας;
Ορατός ήμουν ήδη ως προς την ταυτότητα. Επρεπε και να μιλήσω όμως για να βοηθήσω κάποιο κόσμο περισσότερο. Το ήθελα πάντα. Με ταρακούνησαν οι παθογένειες της χώρας, που ήταν πολύ ωραία κουκουλωμένες. Δεν ήταν μόνο το 6% ή το 7% της Χρυσής Αυγής. Ήταν και όσοι έδειχναν κατανόηση στους ψηφοφόρους της. Τους δικαιολογούσαν. Δεν ήξερα πώς να το ερμηνεύσω: εφησυχασμό, βλακεία, αμορφωσιά; Ολοι όσοι αγαπούν τη χώρα στεναχωρήθηκαν και ανησύχησαν.
Αγαπώ τη χώρα μου. Θέλω να τη βλέπω να προκόβει και όχι να ταλαιπωρείται από τις παθογένειές της. Και ξέρετε κάτι; Οι άνθρωποι που είμαστε από τα σύνορα έχουμε μια διαφορετική αγάπη, ίσως γιατί μαθαίνουμε πολύ νωρίς ότι ο απέναντι είναι σε λίγα χιλιόμετρα… Δεν θέλω να φανεί βαρύγδουπο. Νιώθεις, όμως, το μετέωρο βήμα, ότι μια δρασκελιά να κάνεις, είσαι αλλού.
Θα ήθελα να φροντίζουμε αυτά που έχουμε. Και δεν εννοώ τον ήλιο και τη θάλασσα. Εννοώ ανθρώπους που δεν φροντίζουμε: ΑμεΑ, ηλικιωμένους… Όλος ο κόσμος είναι φτιαγμένος για τον λευκό στρέιτ άνδρα, Ευρωπαίο ή Αμερικανό. Το ίδιο και στην Ελλάδα. Όλοι οι υπόλοιποι πρέπει διαρκώς να διεκδικούμε. Θα άλλαζα αυτό, όπως και τη σχέση πολίτη – κράτους. Πρέπει να γίνουμε σύμμαχοι. Δεν το έχουμε κατακτήσει.
Τι σας κάνει να νιώθετε καλά;
Οι άνθρωποι και πάλι. Ξέρουν να αγαπούν, να διασκεδάζουν, να λένε την αλήθεια, να είναι δοτικοί, να φροντίζουν. Πρέπει να επενδύσουμε στο νοιάξιμο. Πρέπει να εκπαιδευτούμε σε αυτό. Το πόσο πολιτισμένη είναι μια κοινωνία φαίνεται από το πώς συμπεριφέρεται στις μειονότητές της.
Θεωρείτε τους γκέι μειονότητα;
Είναι μια ομάδα ανθρώπων η οποία ζει σε αυτή τη χώρα έχοντας πολύ λιγότερα δικαιώματα. Κι όχι μόνο εδώ, στον κόσμο γενικότερα, οι γκέι έχουν ζήσει έξω από τις επιθυμίες τους για να μην προκαλούν. Στο παρελθόν έχουν χλευαστεί, κακοποιηθεί, δολοφονηθεί. Για να είμαστε εμείς οι δύο εδώ και να κουβεντιάζουμε, έχουν υπάρξει άνθρωποι που έχουν δώσει αγώνα, έφαγαν ξύλο, ταλαιπωρήθηκαν. Δεν είμαι πρωτοπόρος. Δεν έχω κάνει το ελάχιστο σε σχέση με αυτούς. Κάποιοι πέρασαν δυστυχισμένες ζωές. Οχι μόνο οι γκέι, αλλά και οι γυναίκες. Οφείλει η πολιτεία να αναγνωρίσει κυρίως τα ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες της. Παράδειγμα, το θέμα της υιοθεσίας παιδιού από τα γκέι ζευγάρια. Ανεξάρτητα με το αν θα ήθελα ή όχι εγώ να υιοθετήσω παιδί. Τι πάει να πει η κοινωνία δεν είναι έτοιμη; Κάποιοι δεν θα ετοιμαστούν ποτέ και κάποιοι άλλοι έχουν σαπίσει περιμένοντας να ετοιμαστούν οι υπόλοιποι.
Η τοξικότητα των social media σας απασχολεί;
Έχω απενεργοποιημένα τα σχόλια στους λογαριασμούς μου. Το«ψόφος» και «καρκίνος» θα γίνεται όλο και πιο έντονο. Τώρα το βλέπεις και από μικρά παιδιά. Τα social media σου δίνουν το ελεύθερο να βγάλεις τα χειρότερα ένστικτά σου στην επιφάνεια. Σαν να μπαίνει ένα ηχείο στις σκέψεις. Ένα ηχείο γραπτού λόγου. Είναι άσκοπο να αντιμάχεσαι αυτήν την πραγματικότητα. Αποσύρεσαι και φτιάχνεις τη δική σου.
Στο τέλος της διαδρομής του #MeToo θα μείνουν μόνο καλά;
Ναι, αυτό πιστεύω. Ειδικά οι γυναίκες έχουν καταπιεστεί περισσότερο. Πολλοί νέοι άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν τον δρόμο τους σε μια δουλειά και δεν αντιμετωπίστηκαν ούτε με εκτίμηση ούτε με σεβασμό. Αυτές οι συμπεριφορές τώρα θα σταματήσουν. Η διαστροφική συμπεριφορά πάντα θα υπάρχει. Αλλά στο θέατρο συνέβαιναν πράγματα και δεν μιλούσε κανείς. Η παρεξήγηση ή η παρερμηνεία δεν με ανησυχούν. Θα λυθούν. Υπάρχουν και τα ένδικα μέσα.
Εσείς έχετε καταπιεστεί;
Η καταπίεση είναι κάτι ύπουλο και σκοτεινό. Όταν βγαίνεις από το σπίτι σου και πρέπει να προσέξεις πώς θα μιλήσεις, πώς θα σταθείς… Δεν χρειάζεται το κράξιμο, και ο φόβος του κραξίματος είναι κακοποιητικός. Η κακοποιητική σχέση είναι 24 ώρες το 24ωρο, όχι μόνο τη στιγμή που συμβαίνει.
