Βράδυ Παρασκευής, καθόμαστε στην μπάρα ενός café που απέχει κάποιες δεκάδες μέτρα από το θέατρο Πορεία. Άναβει τσιγάρο, παραγγέλνει ουίσκι και ξεκίνα να μου μιλάει για όλα, σαν πρωταγωνιστής σε φιλμ νουάρ του ’50.
Οδηγεί την ίδια μηχανή που αγόρασε στα 25 του με τα πρώτα του χρήματα ως ηθοποιός, αστειεύεται, θυμώνει, γελάει, μα πάνω απ’ όλα παραμένει εκείνος ο τύπος άντρα στον οποίο δύσκολα λες «όχι». Ο Γιάννης Στάνκογλου μιλά με ειλικρίνεια στο περιοδικό People για όλα όσα θέλεις να μάθεις για ΄κείνον.
Ποια νοοτροπία του χώρου σου μπορεί να σε βγάλει εκτός εαυτού;
Μου τη δίνει πολύ το κουτσομπολιό που υπάρχει. Το ότι όλοι ξέρουν τα πάντα για όλους. Αρχ@!#α ξέρουν. Ούτε καν βάζουν τον εαυτό τους στη διαδικασία να σκεφτεί γιατί κάποιος κάνει κάτι. Και αυτό που με φτιάχνει πάρα πολύ είναι να έχω κάτω στο κοινό ανθρώπους που είναι και καλά «δύσκολοι». Άντε και γ@μ@θείτε! Αυτό κάναμε τρεις μήνες κλεισμένοι εδώ, αυτό παρουσιάζουμε. Είναι αποτυχία; Δεν με φοβίζει. Είναι επιτυχία; Την έχω γραμμένη.
Ακούγεται λίγο προκλητικό αυτό που λες.
Ναι, την έχω γραμμένη. Γιατί, τι είναι η επιτυχία; Σιγά. Σε βάζει σε μια διαδικασία να έχεις και την επόμενη χρονιά επιτυχία, κι αυτό δεν γίνεται. Το ξέρουμε όλοι, έχεις τις ωραίες και τις κακές μέρες. Το θέμα είναι στις κακές μέρες να μπορείς να υπερασπίζεσαι τον πραγματικό εαυτό σου. Η επιτυχία θα έρθει για ένα χρόνο, θα σου δώσει πάτημα τα επόμενα δυο-τρία για να σε πάρουν κάποιοι άλλοι σκηνοθέτες και να σε εκτιμήσουν τα περιοδικά, όλοι εσείς οι δημοσιογράφοι, που είστε από τις χειρότερες φάρες.
Το πιστεύεις αυτό;
Απόλυτα.
Τουλάχιστον, δεν είμαστε τόσο ματαιόδοξοι όσο οι ηθοποιοί.
Και ηθοποιοί και σκηνοθέτες και δημοσιογράφοι ίδια φάρα είναι. Ένας χώρος που λειτουργεί με κλίκες. Είναι ίδιον του Έλληνα να χωριζόμαστε. Αυτό που συμβαίνει χρόνια τώρα: να είσαι πολύ καλός στο δράμα του άλλου, αλλά όχι στη χαρά του. Αυτό μας έχει φάει ως λαό, ο φθόνος. Δεν θέλω να είμαι έτσι. Και το προσπαθώ χρόνια τώρα. Έχω πολλές αδυναμίες ως άνθρωπος, αλλά να φθονήσω κάποιον άλλον για κάτι μεγάλο που έχει καταφέρει; Όχι!
Πες μου μια αδυναμία σου.
Είμαι εξαρτημένος από το τσιγάρο, τα παιδιά μου, την αγάπη για τη γυναίκα μου, τον εγωισμό μου. Αυτό το τελευταίο το σιχαίνομαι πάνω μου. Ξέρεις, ο εγωισμός έχει πάντα έναν καθρέφτη απέναντί του. Εκεί γίνεσαι εγωιστής, στον κόσμο το δικό σου. Εγώ συνήθως στη γυναίκα μου. Όχι στα παιδιά μου. Εκεί βάζω τον εγωισμό στην μπάντα. Αλλά έχω μάθει και να ζητάω «συγγνώμη».
Κακό παιδί είσαι;
Λατρεύω τα κακά παιδιά, γιατί είναι πάντα τα καλύτερα. Το ότι με έχουν χαρακτηρίσει «κακό παιδί» ή «αλήτη» για μένα έχει ένα θετικό πρόσημο. Σημαίνει ότι έχεις ζήσει κάποια πράγματα, αλλά την ίδια στιγμή έχεις μια ευγένεια να μπορείς να επικοινωνήσεις ακόμη και τη μαλακία σου ή τη σεξουαλικότητά σου.
Σήμερα, στα 45 σου, κάνοντας ένα μίνι απολογισμό ζωής, θα έλεγες «Καλά τα κατάφερα»;
Μόνο καλά. Το πιο σημαντικό, βέβαια, που κατάφερα στη ζωή μου είναι πως αγάπησα. Ακόμη και τις μαλακίες μου. Και πως δεν έκανα τίποτα για πάρτη μου.
Ηθοποιός δεν έγινες για πάρτη σου;
Όχι. Δεν ξέρω για ποιο λόγο έγινα ηθοποιός. Αλήθεια.
Προφανώς, για να καλύψεις κάποιο δικό σου εσωτερικό κενό ή για να ζήσεις μια ζωή που πάντα ονειρευόσουν.
Έτσι λες; Άμα θες να σου απαντήσω σοβαρά, θα σου πω ότι δεν ονειρεύτηκα ποτέ μια συγκεκριμένη ζωή. Και το να γίνω ηθοποιός με έκανε να έχω συγκεκριμένη ζωή. Νιώθω, όμως, ότι πέρασα και περνάω υπέροχα στη ζωή μου. Επί της ουσίας, είμαι ένας ικανοποιημένος άνθρωπος. Χορτασμένος. Ταξιδεμένος. Ερωτευμένος. Ολοκληρωμένος.
Από την Φανή Πλατσατούρα
