“Αν δεν μπορέσω να το δεις κι εσύ, μοιάζει σαν να μην το χω”. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι ο έρωτας, αν όχι αυτή η ακόρεστη ανάγκη για δόσιμο; Ο,τι μου ανήκει, δε μου ανήκε ποτέ. Το κατείχα απλώς μέχρι να ‘ρθεις.
Πες μου γι’ αυτά που αγαπάς. Πες μου για τις εικόνες που στοιχειώνουν τα μάτια σου. Τις μελωδίες που σε ταξιδεύουν.
Έχει ο έρωτας μιαν ιερότητα κρυφή. Σαν βραδινή λιτανεία καταμεσής της ερήμου. Και μετρώντας τους χτύπους της καρδιάς σου, σου βγαίνουν παραπάνω. Τόσο που μπορείς να ζήσεις δέκα ζωές. Και κοιτώντας μέσα σου, αντικρίζεις όλο τον κόσμο. Και τα χέρια σου φτάνουν να τον αγκαλιάσουν.
Κι η ψυχή γίνεται λεία. Και κάθε άγγιγμα τραυματίζει το δέρμα, κάθε λέξη μαλακώνει το στήθος. Κι η καρδιά ανυπεράσπιστη βλέπει τα τείχη της ένα – ένα να γκρεμίζονται. Κι αυτή γελάει! Γιατί ο έρωτας είναι άγνοια κινδύνου.
Κι όταν λοιπόν περάσει, γιατί περνάει πάντα – πώς αλλιώς, μη λυπηθείς. Θα πρέπει να το ξέρεις ήδη: ότι τίποτα δεν χάνεται. Γιατί πολύ απλά, ο έρωτας δεν είναι παρά μονάχα το πιο όμορφο είδωλό σου στον καθρέφτη του χρόνου. Αρκεί μόνο να κοιτάξεις.
Μαργαριτίδου Εύη
