Σε μια από τις σπάνιες φορές που αποφάσισε να μιλήσει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης τα είπε όλα. Ο ηθοποιός άνοιξε την καρδιά του στο philenews και αποκάλυψε μερικά πράγματα σχετικά με το πώς αντιμετωπίζει τη ζωή αλλά και την καριέρα του στο θέατρο τα τελευταία χρόνια.
-Ποια είναι τα πάθη σου;
Όσο μεγαλώνω ελαχιστοποιούνται. Βλέπω μέσα από άλλη οπτική γωνία, αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Πριν από αρκετά χρόνια, έλεγα πως το μεγάλο μου πάθος είναι η δουλειά μου. Ανακάλυψα, όμως, πως δεν είναι μόνο η δουλειά μου. Γιατί το μεγάλο μου πάθος είναι η ίδια η ζωή! Έχω σταματήσει πια να κάνω μακροχρόνια σχέδια και είμαι από αυτούς που προτιμούν να ζουν το σήμερα – και το απολαμβάνω!
-Συμφιλιώθηκες με το τέλος; Γι’ αυτό;
Το περιμένω το τέλος – γιατί θα έρθει κάποια στιγμή! Με βοήθησε επίσης πάρα πολύ όταν αποφάσισα πως, όταν φύγω από αυτή τη ζωή, δεν θέλω να με θυμάται κανείς! Κι έτσι «είδα» αλλιώς την πραγματικότητα και όσα συμβαίνουν – έγινε πιο υγιής ο ψυχισμός μου. Γιατί, μη νομίζεις, οι κίνδυνοι σ’ αυτή τη δουλειά ελλοχεύουν παντού – το επάγγελμα που κάνω είναι τόσο ναρκισσιστικό και ο ψυχισμός σου, τη στιγμή που ερμηνεύεις, είναι τόσο ευάλωτος, που όταν πάρεις το «μπράβο» από κάτω δεν γίνεται να μην κολακευτείς.
-Πίστευες παλιά ότι η πραγματική ζωή είναι μία σκηνή;
Ναι. Νόμιζα ότι δεν μπορώ χωρίς τη σκηνή… Αλλά μπορώ! Και απολαμβάνω αυτό που μου συμβαίνει σε καθημερινή βάση. Γιατί η πραγματική δυσκολία δεν είναι το να «κατασκευάσεις» ένα ρόλο, αλλά το να ισορροπήσεις στην καθημερινότητά σου. Παλιά υπήρχε μία δυσαρμονία. Με γέμιζε τόσο πολύ το θέατρο και όσα προσπαθούσα να κάνω σ’ αυτό, που αποσπούσα πολύ χρόνο από την προσωπική μου ζωή.
-Άρα δυστυχισμένος στην προσωπική σου ζωή;
Καθόλου. Ευτυχισμένος! Αλλά είχα βάλει ως πρωταρχικό το επάγγελμά μου. Ενώ τώρα το πρωταρχικό είναι η ζωή μου!
-Πώς εννοείς την ευτυχία στις προσωπικές σου στιγμές;
Το να μπορείς να απολαύσεις αυτό που γεννιέται μπροστά σου από τη στιγμή που ξυπνάς και βλέπεις τη γυναίκα σου, από τη στιγμή που θα βγεις και θα συναναστραφείς με κόσμο, από τη στιγμή που θα βγεις με δυο φίλους, από τη στιγμή που θα δεις ένα σκυλάκι να σου γαβγίζει και να θέλει να παίξει μαζί σου, από τη στιγμή που θα καθίσεις να απολαύσεις το θρόισμα των φύλλων ενός δέντρου ή το να κάτσεις στο μπαλκόνι σου και να απολαύσεις τη βροχή παρά να ανοίξεις την τηλεόραση που θα σου πει «θα πνιγείς!».
