Ο Neale Donald Walsch, συγγραφέας της θρυλικής τριλογίας “Συζήτηση με το Θεό”, γράφει στο παρακάτω απόσπασμα, από το βιβλίο του “Θεϊκή Φιλία”, Εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας, για την αγάπη, την απιστία και την ειλικρίνεια
…Η δυσκολία είναι ότι οι περισσότεροι συγχέουν την αγάπη και την ανάγκη. Νομίζουν πως οι δύο λέξεις, και οι δύο εμπειρίες, είναι ταυτόσημες. Δεν είναι. Το να αγαπάς κάποιον δεν έχει καμιά σχέση με το να τον χρειάζεσαι.
Μπορείς να αγαπάς κάποιον και ταυτόχρονα να τον χρειάζεσαι, αλλά δεν τον αγαπάς επειδή τον χρειάζεσαι.
Αν τον αγαπάς επειδή τον χρειάζεσαι, τότε δεν αγαπάς αυτόν, αλλά αυτό που σου δίνει.
Όταν αγαπάς κάποιον γι΄αυτό που είναι, είτε σου δίνει αυτό που χρειάζεσαι είτε όχι, τότε τον αγαπάς πραγματικά. Όταν δεν υπάρχει τίποτε που να χρειάζεσαι, τότε μπορείς πραγματικά να τον αγαπήσεις.
Θυμήσου πως η αγάπη είναι δίχως όρους, δίχως περιορισμούς και δίχως ανάγκη. Έτσι σας αγαπάω Εγώ. Όμως, αυτή είναι μια αγάπη που δεν μπορείτε να φανταστείτε ότι παίρνετε, επειδή είναι μια αγάπη που δεν μπορείτε να φανταστείτε ότι εκφράζετε. Κι αυτή είναι η θλίψη όλου του κόσμου.
Τώρα, με το δεδομένο ότι λέτε πως θέλετε να γίνετε Υψηλά Εξελιγμένα Όντα, η απιστία, όπως την ονομάζετε, δεν είναι «εντάξει». Κι αυτό επειδή δεν θα λειτουργήσει. Δεν θα σας πάει εκεί που λέτε ότι θέλετε να πάτε, επειδή η απιστία σημαίνει ότι δεν είστε αληθινοί, και κάπου βαθιά μέσα στην ψυχή σας γνωρίζετε και καταλαβαίνετε ότι τα Υψηλά Εξελιγμένα Όντα ζουν, αναπνέουν και υπάρχουν στην αλήθεια – πρώτα, τελευταία και πάντα. Αλήθεια δεν είναι αυτό που λένε, αλήθεια είναι αυτό που είναι.
Για να είσαι Υψηλά Εξελιγμένο Ον, πρέπει να είσαι πάντα αληθινός. Πρώτα, πρέπει να είσαι αληθινός απέναντι στον εαυτό σου, μετά σε κάποιον άλλο και μετά σε όλους τους άλλους. Κι αν δεν είσαι αληθινός απέναντι στον εαυτό σου, δεν μπορείς να είσαι αληθινός απέναντι σε κανέναν άλλον. Έτσι, αν αγαπάς κάποιον άλλον από εκείνον που επιθυμεί να αγαπάς μόνο αυτόν, τότε πρέπει να το πεις, ανοιχτά, ειλικρινά, στα ίσια, ξεκάθαρα και αμέσως.
Ερ: Κι αυτό υποτίθεται πως είναι αποδεκτό;
Από κανέναν δεν απαιτείται να δεχτεί οτιδήποτε. Σε υψηλά εξελιγμένες σχέσεις μεταξύ Υψηλά Εξελιγμένων Όντων, όλοι ζουν απλώς την αλήθεια τους – και όλοι λένε την αλήθεια που ζουν. Αν συμβαίνει κάτι με κάποιον, απλώς αναγνωρίζεται. Αν κάτι είναι απαράδεκτο για κάποιον, απλώς λέγεται. Η αλήθεια μοιράζεται με όλους, για όλα, πάντα. Αυτό είναι μια τιμή απέναντι στην αλήθεια, δεν είναι απλώς μια παραδοχή.
Η αλήθεια πρέπει να είναι κάτι που το τιμάς, όχι κάτι που το παραδέχεσαι. Όμως δεν μπορείς να τιμήσεις μια αλήθεια για την οποία σου έχουν πει ότι πρέπει να ντρέπεσαι. Και για τίποτε άλλο δεν σου έχουν πει να ντρέπεσαι περισσότερο, παρά για το ποιον και πώς και πότε και γιατί αγαπάς.
Σου έχουν πει να ντρέπεσαι για τις επιθυμίες, τα πάθη και την αγάπη σου για τα πάντα – από το χορό μέχρι τη σαντιγί μέχρι άλλους ανθρώπους. Πάνω απ΄όλα, σου έχουν πει να ντρέπεσαι για την αγάπη σου για τον ίδιο σου τον εαυτό. Όμως πώς μπορείς ποτέ να αγαπήσεις κάποιον άλλον, αν δεν επιτρέπεται να αγαπάς αυτόν που υποτίθεται πως αγαπάει;
Αυτό ακριβώς είναι το δίλημμα που αντιμετωπίζετε με το Θεό. Πώς μπορείτε να αγαπήσετε Εμένα, αν δεν σας επιτρέπεται να αγαπήσετε την ουσία του Ποιοι Είστε; Και πώς μπορείτε να δείτε και να δηλώσετε τη δόξα Μου, αν δεν μπορείτε να δείτε και να δηλώσετε τη δική σας;
Σας λέω τούτο – ξανά : όλοι οι αληθινοί Δάσκαλοι έχουν δηλώσει τη δόξα τους κι έχουν ενθαρρύνει κι άλλους να κάνουν το ίδιο.
Μπαίνετε στο δρόμο της δικής σας δόξας, όταν μπείτε στο δρόμο της δικής σας αλήθειας.
Παίρνετε αυτόν το δρόμο όταν δηλώνετε ότι, από τώρα και στο εξής, θα λέτε την αλήθεια πάντα, για τα πάντα, στους πάντες. Και ότι θα ζείτε την αλήθεια σας.
Σε αυτή την αυτοδέσμευση, η απιστία δεν έχει θέση. Όμως το να πείτε σε κάποιον ότι αγαπάτε κάποιον άλλο δεν είναι απιστία. Είναι ειλικρίνεια. Και η ειλικρίνεια είναι η ύψιστη μορφή αγάπης. Είναι αυτή που μπορεί να «κριθεί στο φως του ήλιου», γιατί αυτό σημαίνει ειλικρίνεια.
