“Σαράντα κι ένα χρόνια η κοινή μας ζωή. Κι αν δεν “έφευγε” πάλι σήμερα, αύριο και μεθαύριο, πάλι μαζί θα ήμασταν. Να είσαι σίγουρος. Η μοναδική Ζωή”.
Ποτισμένος μέχρι το μεδούλι με τη Ζωή Λάσκαρη, τη «Ζωή του», ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, απαντά σε όλες τις «δύσκολες» ερωτήσεις του Δημήτρη Δανίκα στο Πρώτο Θέμα. Μιλα για όλους και για όλα. Και για τη Νατάσα Καλογρίδη.
Η Ζωή Λάσκαρη και οι… αμαρτίες
Σαράντα κι ένα χρόνια η κοινή μας ζωή. Κι αν δεν «έφευγε» πάλι σήμερα, αύριο και μεθαύριο, πάλι μαζί θα ήμασταν. Να είσαι σίγουρος. Η μοναδική Ζωή.
«Δεν πιστεύω ότι ο άνδρας και η γυναίκα είναι μονογαμικά όντα. Το συναίσθημα προκαλεί σεβασμό, έτσι διαρκεί και διαιωνίζεται μια σχέση. Άλλωστε πιστεύω ότι στον άνδρα λειτουργεί περισσότερο ο πειρασμός, ενώ η γυναίκα είναι πιο προσηλωμένη στο συναίσθημα. Όταν το συναίσθημα λειτουργεί, τότε είναι απόρθητο από την οποιαδήποτε παράλληλη σχέση. Κι έτσι το συναίσθημα αποκλείει, κάνει φραγή στην οποιαδήποτε αισθησιακή, παράλληλη, γνωριμία».
Και η Νατάσα Καλογρίδη;
«Μια υπέροχη σχέση. Είμαι αθεράπευτα εγκλωβισμένος στην εφηβεία μου. Όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο αισθάνομαι εγκλωβισμένος στις ανησυχίες ενός εφήβου. Άλλωστε, πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι. Πολλοί εγκαταλείπουν την επαφή με την εφηβεία τους. Από το λεξιλόγιό μου έχω διαγράψει τη λέξη πλήττω. Αν η Νατάσα δεν με είχε επιλέξει, δεν θα ήμουν τώρα εδώ. Μπορείς να είσαι οδηγός σε μία σχέση, αλλά ποτέ να μην πιστέψεις ότι είσαι το αφεντικό. Συμβαίνει να είσαι από κάτω κι όμως εσύ να είσαι το πραγματικό αφεντικό. Χωρίς συμβιβασμούς κάθε αληθινή σχέση έχει πεθάνει οριστικά. Φυσικά εννοώ συμβιβασμούς που δεν τσαλακώνουν και δεν περιφρονούν, ούτε ταπεινώνουν την προσωπικότητα του άλλου».
