«Είμαστε ενωμένοι στα χρόνια του κορονοιού» δεν σημαίνει γινόμαστε και κολλητάρια. Φίλοι με μερικούς δεν θα γίνουμε ποτέ, πρώτον γιατί δεν μπορούμε, δεύτερον γιατί δεν θέλουμε. Εγώ αυτόν που φολιάζει γάτες ούτε στα δυο ούτε στα εικοσιδύο μέτρα απόσταση τον θέλω κοντά μου. Στα τσακίδια τον προτιμώ και λίγο παραπέρα. Συνεργαζόμαστε όμως. Όχι γιατί αγαπιόμαστε. Συνεργαζόμαστε για… να επιβιώσουμε. Κι όταν περάσει η πανδημία εδώ είμαστε πάλι να βριστούμε, δε χανόμαστε.
Αυτό σχολίασε η Ελενα Ακρίτα σε κείμενό της στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, υπό τον τίτλο «Στην ίδια σούπα βράζουμε», γράφοντας τον δικό της δεκάλογο με προτροπές και παραινέσεις για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της Ελενας Ακρίτα:
Στην ίδια σούπα βράζουμε. Επειδή δεν είμαστε για πολλά πολλά, ας πούμε δυο τρία πραγματάκια γιατί αρκετά με το κάθε γίδι (συγγνώμη, γίδια!).
Πρώτον μην ξεκατινιαστούμε τώρα. Θα ξεκατινιαστούμε μετά κι όσοι μείνουμε ζωντανοί. Μαλακίες του τύπου φταίει η κυβέρνηση, φταίει η αντιπολίτευση δεν είναι της παρούσης. Να φύγει το χτικιό από πάνω μας, και μετά οι μούντζες, παιδιά. Όχι τώρα. Τώρα προέχουν άλλα πράγματα.
1. Καθίστε σπίτι. Αν εσύ μωρό μου, έχεις αυτοκτονικές τάσεις, πέσε από γκρεμό. Πέσε απ’ τον πέμπτο. Πέσε γενικώς. Οι υπόλοιποι δεν σου φταίμε σε τίποτα.
2. Υπάρχουν προτάσεις για να περάσετε όμορφα: αν δεν τις γουστάρετε καθίστε σπίτι να περάσετε άσχημα. Να φάτε τους τοίχους και να μασήσετε τα σίδερα, καθόλου δεν μας νοιάζει. Αυτό που μάς νοιάζει είναι να μην σουλατσάρετε ανεύθυνα στις δικές μας ζωές.
3. Όταν παραγγέλνουμε ντελίβερι και σάς προτείνουν να το αφήσει το ‘παιδί’ απ’ έξω, κόβουμε τον λαιμό μας πρώτον να δώσουμε φιλοδώρημα και δεύτερον να πλύνουμε χεράκια. Δεν θα τη σκαπουλάρετε μερικοί λόγω τσιφουτιάς.
4. Μην παραγγέλνετε online ό,τι φανεί του Λωλοστεφανή. Δεν θα πάρετε τώρα το σετ μαχαίρια και το μασαζοκαλσόν. Το online το χρησιμοποιούμε συνετά και σεβόμαστε τον κόπο των κούριερ. Ταπεινή μου γνώμη, θα έπρεπε να γίνεται ξεσκαρτάρισμα στα πακέτα και να δίνεται προτεραιότητα στα απαραίτητα. Το πρίτι μπρα μπορεί να περιμένει.
5. Όταν κάποιοι αισχροκερδούν, τους κρεμάμε στα μανταλάκια. Δεν μπορεί κάποιοι να πουλάνε 14,90 έξι μάσκες κι αντισηπτικούλι 100 ml συν αποστολή 10 ευρώ, σύνολο 25 ευρώ αντικείμενα που κανονικά κάνουν 5 ευρώ. Κι επειδή ο λαδάς της Κατοχής δεν ντρέπεται ποτέ, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σταματήσει η κερδοσκοπία.
6. Βγάζουμε τον σκασμούλη όταν οι εξ ανάγκης εργαζόμενοι έχουν νεύρα και λεν και μια κουβέντα παραπάνω. Δεν πειράζει, καλά κάνουν, δεν θα τους κουνήσουμε το δάχτυλο. Α, και το ‘ευχαριστώ’ είναι δωρεάν παρεμπιπτόντως.
7. Μην πηγαίνετε εκκλησία ούτε στις εφτά το πρωί, ούτε στις οχτώ, ούτε ποτέ μέχρι να περάσει η κρίση. Μην φιλάτε εικονίσματα που έχουν φιλήσει άλλοι πριν από σάς. Ο Θεός δεν κάθεται στην είσοδο του ναού κρατώντας απουσιολόγιο. Αν είστε πιστοί, το γνωρίζει ήδη. Αντικαταστήστε το εκκλησίασμα με μια καλή πράξη κάθε μέρα: θα το εκτιμήσει περισσότερο.
8. Μην ανακυκλώνετε την παπαριά του κάθε πικραμένου. Ο κορονοιός δεν αντιμετωπίζεται ούτε με λεμόνι, ούτε με κινόα, ούτε με νηστεία και προσευχή. Παίρνουμε γραμμή από τους ειδικούς κι μόνον. Όχι από δημοσιοκάφρους, ηλεκτρολόγους, τενόρους κι αρχιτέκτονες. Από γιατρούς. Για-τρούς. Γιατρούς τούς λένε αυτούς τώρα, γιατρούς ακούμε κι τούς υπακούμε. Αν η κυρά Τούλα του ρετιρέ ξορκίζει τον ιό με γαύρο περασμένο από σαράντα κύματα και η εναλλακτικιά του ισογείου με φλούδες παπάγιας, μαλακίες λένε. Τέλος.
9. Μη γκρινιάζετε με την κλεισούρα, σαν πολύ κακομαθημένοι γίναμε όλοι μας. Οι παππούδες μας αντιμετώπισαν πολέμους, λιμούς σεισμούς και καταποντισμούς. Εμάς δεν έσταξε κι η ζάχαρη στο νερό με κάποιες μέρες σπίτι. (Να παρακαλάμε μόνο μην πέσει το ίντερνετ και τότε να μάς δω).
10. Οι νεώτεροι βάλτε ένα χεράκι, ρε παιδιά. Χτυπήστε το κουδούνι του ηλικιωμένου που μένει μόνος, δώστε του το κινητό σας αν χρειαστεί κάτι, ψωνίστε του από το φαρμακείο ή το σούπερ μάρκετ. Ένα καλό θα κάνετε.
Για να τελειώνουμε:
«Είμαστε ενωμένοι στα χρόνια του κορονοιού» δεν σημαίνει γινόμαστε και κολλητάρια. Φίλοι με μερικούς δεν θα γίνουμε ποτέ, πρώτον γιατί δεν μπορούμε, δεύτερον γιατί δεν θέλουμε. Εγώ αυτόν που φολιάζει γάτες ούτε στα δυο ούτε στα εικοσιδύο μέτρα απόσταση τον θέλω κοντά μου. Στα τσακίδια τον προτιμώ και λίγο παραπέρα. Συνεργαζόμαστε όμως. Όχι γιατί αγαπιόμαστε. Συνεργαζόμαστε για να επιβιώσουμε. Κι όταν περάσει η πανδημία εδώ είμαστε πάλι να βριστούμε, δε χανόμαστε.
Περαστικά και γρήγορα να ευχηθώ. Από κάθε άποψη.
