Η ζωή μας είναι μια κλεψύδρα κι οι στιγμές μας είναι οι κόκκοι άμμου που βρίσκονται μέσα σε αυτή. Γυρνώντας την κλεψύδρα κάποιοι κόκκοι τερματίζουν πρώτοι κι άλλοι τελευταίοι· προσπαθώντας να κατακτήσουν μία θέση στη μέρα μας. Ο χρόνος ποτέ δε μοιάζει αρκετός και αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση στις μέρες μας.
Όλοι έχουμε τον ίδιο χρόνο. 24 ώρες. Ο τρόπος όμως με τον οποίο τον διαχειριζόμαστε δείχνει στην πραγματικότητα ποιες είναι οι προτεραιότητες μας.
Οι προτεραιότητες μοιάζουν περίπλοκες μαθηματικές πράξεις, αλλά στην πραγματικότητα είναι πιο απλές. Η επιλογή της επιθυμίας μας έχει ως αποτέλεσμα την προτεραιότητα. Μπορεί να είναι η δουλειά, οι φίλοι, ο εαυτός μας ή ο σύντροφός μας. Ο χρόνος το δείχνει ξεκάθαρα. Δεν ισχύει η φράση «δεν έχω χρόνο». Όλοι οι κόκκοι έχουν θέση στην κλεψύδρα είτε βρεθούν στη βάση είτε στην κορυφή· η οποία είναι πιο στενή και στην οποία μπορεί να στριμώχνονται.
Το «δεν έχω χρόνο» είναι μια φράση που οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- έχουμε ακούσει ή έχουμε πει. Η φράση αυτή, πολλές φορές, αποτελεί αποτελεσματική μέθοδο ελιγμού κι αποφυγής ανεπιθύμητων προσώπων. Είναι μια δικαιολογία που πασάρουμε στους ανεπιθύμητους ανθρώπους που θα βρεθούν στο γήπεδό μας προκειμένου να μην τους πληγώσουμε. Δεν έχει σημασία αν πιάνουν την ουσία του μηνύματος ή αν βάζουν φραγμό ανάμεσά μας.
Ο χρόνος μπορεί να είναι πολύτιμος και να βγαίνει μόνο σε περιορισμένες εκδόσεις όμως επιλέγουμε πώς θα τον αξιοποιήσουμε. Όταν θέλουμε να χωρέσουμε και τον πιο μικρό κόκκο στη ζωή μας θα κάνουμε τα αδύνατα-δυνατά κι ας στριμωχτεί μαζί με τους υπόλοιπους. Οι 24 ώρες ξαφνικά θα γίνουν 25. Η θέληση πορεύεται μαζί με τον τρόπο. Είναι συνταξιδιώτες στο ταξίδι της εξερεύνησης. Αργά ή γρήγορα ανακαλύπτουν μαζί τον τρόπο και μαζί του ένα νέο μέρος στο χάρτη της ζωής. Ένα μέρος εξιδανικευμένο για τον άνθρωπο που έχει καταφέρει να είναι συνειδητή μας επιλογή δίχως να παραμείνει απλώς μια επιθυμία στο κουτί με τα απολεσθέντα.
Όταν είσαι προτεραιότητα κάποιου το αισθάνεσαι -ακριβώς όπως κι όταν δεν είσαι. Η πορεία της κλεψύδρας είναι ξεκάθαρη. Μαύρο ή άσπρο. Δεν υπάρχουν ημίμετρα. Ή βρίσκεσαι μέσα σ’ αυτή και προχωράς προς τον προορισμό που έχει ορίσει ή απ’ έξω και χτυπάς επίμονα το γυαλί έως ότου εξαντληθούν τα αποθέματα των δυνάμεων σου. Ο άνθρωπος που θέλει να σε δει θα αφιερώσει έστω και μερικά λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο του. Λεπτά που αποδεικνύουν πως είσαι προτεραιότητα του αφού θα μπορούσε να τα αξιοποιήσει διαφορετικά κι ας φαντάζουν τόσο λίγα. Εμείς ρυθμίζουμε την ένταση στο τραγούδι που λέγεται ζωή. Επιλογή μας είναι αν η ένταση θα είναι χαμηλή ή υψηλή. Έτσι κι οι προτεραιότητες ξεκινούν από χαμηλά και πάνε προς τα πάνω. Στην κλίμακα μας δε χωρούν όμως όλες οι εντάσεις.
Ο χρόνος είναι μία έννοια που την ορίζουμε εμείς. Για κάποιους είναι λίγος αλλά για μερικούς αρκεί. Δεν έχει την δυνατότητα να παγώνει ή να γυρνά πίσω. Το πρωτόκολλο εφαρμογής του υποστηρίζει πως κάθε ενέργεια έχει και μία αιτιολόγηση. Την στιγμή που η επιθυμία θα γίνει πράξη το βελάκι προς τα δεξιά θα καταγράψει μία αιτιολόγηση. Τότε η φράση «δεν έχω χρόνο» καταρρίπτεται και τα αδύνατα μοιάζουν δυνατά.
Συντάκτης: Αγγελική Παπαδάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γουγούλα
Πηγή: pillowfights.gr
