Έτσι είναι η ζωή, απρόβλεπτη, δεν ξέρεις πότε τι να περιμένεις. Μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα από τη μία στιγμή στην άλλη. Να ρίξει όλες τις μάσκες που σε περιτριγυρίζουν αποκαλύπτοντας όλες τις αλήθειες και τις σκοτεινές πλευρές που κρύβουν.
Εκεί που αρχίζεις να αναθεωρείς και να συλλογίζεσαι ποιους συμμάχους έχεις τελικά στις δυσκολίες και στις ευχάριστες εκπλήξεις της ζωής σου, εκεί καταλαβαίνεις πως όλα όσα ήξερες ήταν απλά μία απάτη σκεπασμένη από μία ιδανική αστερόσκονη, που απλά την έκανε να λάμπει και κάπως έτσι μπορούσε να σε ξεγελάει .
Μα στην πρώτη ανεμοθύελλα που η αστερόσκονη αυτή θα φύγει, θα αναδείξει τελικά αυτό που σκέπαζε, αυτό που ήταν κρυμμένο καλά τόσο καιρό και θύμιζε κάτι λαμπερό και φωτεινό. Η εικόνα που θα δεις θα σε τρομάξει. Θα δεις ανθρώπους που αγαπούσες κι εμπιστευόσουν, ανθρώπους που στηριζόσουν πάνω τους να έχουν βαφτεί με το μαύρο της ζήλειας και του φθόνου.
Σε πρώτη φάση θα πέσεις σε κόμμα, γιατί δε θα αντέξεις αυτή την θλιβερή πραγματικότητα. Θα δυσκολευτείς πολύ να δεχτείς ότι πίσω από τις χαμογελαστές και αθώες μάσκες βρισκόταν τελικά μοχθηρά και ύπουλα συναισθήματα που ήθελαν απλά το κακό σου.
Έτσι είναι όμως, συνήθως μας πληγώνουν οι άνθρωποι που αγαπάμε πιο πολύ. Δεν είναι όλοι φυσικά έτσι, ωστόσο κάποιοι όταν τους διατρέχει η κακία και η μοχθηρία, βλέποντας σε να εξελίσσεσαι, είναι ικανοί να γίνουν οι χειρότεροι εχθροί σου. Δεν είναι τα λόγια που σκοτώνουν καμία φορά, είναι το γεγονός ότι δε σταματούν σ’ αυτά.
Προκειμένου να σε δουν να υποφέρεις είναι ικανοί να φτάσουν σε σημείο να σε βλάψουν καθώς είχες ανοιχτά κάποτε όλα τα χαρτιά σου δείχνοντάς τους τις αδύναμες πλευρές σου.
Το πιο θλιβερό ωστόσο σε όλη την υπόθεση είναι πως όταν ξυπνάς τελικά από το σοκ, αρχίζεις να κατανοείς, φτάνεις σε σημείο να εκτιμάς και να εξυψώνεις ανθρώπους που ίσως κάποτε τους είχες παρεξηγήσει. Ανθρώπους που δεν περίμενες ποτέ να σου φερθούν τόσο καλά και να σε βοηθήσουν. Ανθρώπους που απλά δεν είχες προσέξει και τους βάφτιζες «αγνώστους».
Άγνωστοι μα τόσο γνωστοί τελικά σε σένα. Άγνωστοι που σε δέχτηκαν έτσι όπως είσαι και σε αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Άγνωστοι που μπορεί να μη σε ήξεραν αλλά σε εμπιστεύτηκαν και σου δώσανε απλόχερα την αγάπη τους χωρίς να αποκομίσουν τίποτα από σένα. Άγνωστοι που σου κράτησαν ζωντανό και σε έβγαλαν από το κόμμα της προδοσίας.
Πόσο θλιβερή είναι η αλήθεια τελικά. Δεν ξέρω αν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, αλλά το μόνο που ξέρω είναι ότι η ζωή μας διδάσκει καθημερινά να μην είμαστε τόσο απόλυτοι κι ότι το άσπρο μας μπορεί να γίνει εύκολα μαύρο, όσο και να μην το θέλουμε.
Έτσι επειδή την πάτησα από γνωστά μου πρόσωπα και πόνεσα, κατέληξα να συμπαθώ αυτούς τους καλούς άγνωστους ανθρώπους, τους γεμάτους ανιδιοτέλεια. Αυτούς που εμφανίζονται εκεί που δεν τους περιμένεις.
Τώρα ξέρω, τώρα έχω μάθει πια κι εγώ η ίδια ρουφώ την αστερόσκονη, δεν περιμένω τις ανεμοθύελλες για να δω τι κρύβεται τελικά από κάτω.
Αυτή είναι η ζωή μας, σε αποδοκιμάζει με τέτοιες καταστάσεις, μαθαίνοντάς σε να εκτιμάς.
Για όλους εσάς που βιώσατε την αδικία και την προδοσία να ξέρετε πως όλοι για κάποιο λόγο έρχονται στην ζωή μας και ότι μετά από την βροχή έρχεται πάντα μία «άγνωστη» λιακάδα.
Της Ασημίνας Μάνου.
