Οικογενειακή τραγωδία βίωσε σε πολύ τρυφερή ηλικία μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια της χώρας μας, την οποία εξομολογήθηκε σε μία σπάνια συνέντευξή της.
Ο λόγος για την αγαπημένη Πίτσα Παπαδοπούλου η οποία μίλησε από καρδιάς…
Μίλησέ μας για την τεράστια επιτυχία του σχήματος στο «Περιβόλι τ’ ουρανού».
Το πρόγραμμα έχει μεγάλη επιτυχία, γιατί, εκτός των επιτυχιών μας, που λέω εγώ και ο Στέλιος Διονυσίου, μην ξεχνάμε ότι υπάρχει ένας Νικολόπουλος, ο οποίος έχει σπουδαίες συνθέσεις, έχει γράψει σπουδαία τραγούδια. Σε αυτό το μαγαζί ακούς τραγούδια από νέα, εξαιρετικά παιδιά, ακούς εμάς, που λέμε τα δικά μας, και υπάρχει και ο Νικολόπουλος, που λέμε τα σπουδαία του τραγούδια. Είναι ένα συλλεκτικό πρόγραμμα. Είμαι τρίτη χρονιά εκεί. Δεν δούλευα πολύ, γιατί δεν ήταν κάτι που ήθελα, αλλά ο κύριος Βλάσσης Σταθοκωστόπουλος, που είναι ένας σπουδαίος επιχειρηματίας, επέμενε πάρα πολύ να πάω στο μαγαζί του επί δύο χρόνια. Το έφτιαξε πολύ ωραίο.
Ετοιμάζεις και κάτι δισκογραφικά;
Ναι, με τον Χρήστο Νικολόπουλο κάνουμε και παλιά και καινούργια τραγούδια. Είναι ο δεύτερος δίσκος που κάνουμε μαζί. Είναι ένας ωραίος λαϊκός δίσκος.
Τελικά, εσύ τραγουδάς για την καψούρα;
Τι θα πει καψούρα; Εγώ τραγουδάω για την αγάπη και για τα βιώματα των απλών ανθρώπων. Η καψούρα για μένα είναι μια αρρώστια. Αλλο «αγαπάω», άλλο «είμαι ερωτευμένος» και άλλο «είμαι καψουρεμένος». Η καψούρα είναι όταν αγαπάς κάτι, αλλά δεν το έχεις σε μεγάλη υπόληψη. Ετσι το αισθάνομαι αυτή τη στιγμή.
Έρχεται κόσμος όλα αυτά τα χρόνια και σου λέει τις ιστορίες του;
Υπάρχει εξομολόγηση μεγάλη. Μου λένε οικογενειακά. Μια που δεν περνάει καλά με τον άνδρα της, μια που περνάει καλά, αλλά θέλει να φύγει, κάποιος που έχασε τον δικό του, τη γυναίκα του, τη μητέρα του.
Έχεις περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια. Τι θυμάσαι από αυτά;
Δεν τα θεωρώ δύσκολα επειδή δεν είχαμε. Η μαμά μου ήταν καπνεργάτρια και δούλευε για να μας φέρει ένα κομμάτι ψωμί. Ήταν τόσο όμορφα τα παιδικά μου χρόνια, που ούτε θυμάμαι ότι έβγαινα ξυπόλυτη με ένα φανελάκι στα χιόνια και φώναζε η γειτόνισσα να ντυθώ, γιατί η μαμά μου έλειπε στο καπνεργοστάσιο. Ο ένας μου αδερφός είχε τραγική κατάληξη. Τον πάτησε το τραμ σε ηλικία 8 ετών. Σκαρφάλωσε στο τραμ ενδιάμεσα στα δύο τρένα και ο οδηγός τού χτύπησε τα χέρια. Νόμιζε ο οδηγός ότι το παιδάκι μπορούσε να πηδήξει και τελικά έπεσε και πέρασε το τραμ από πάνω του. Γύρισε η μάνα μας από τη δουλειά και καταλαβαίνεις…
Μίλησέ μας για τη μεγάλη σου αγάπη, τον γιο σου, τον Μάριο.
Το αγαπάω το παιδί μου, όπως κάθε γονιός αγαπάει το παιδί του, που το βλέπει ότι είναι το παν για αυτόν. Είναι ένα καλό παιδί, ζει χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Εγώ είμαι μόνη εδώ.
Σκέφτηκες ποτέ να ξαναπαντρευτείς;
Οχι. Εχεις αλλού το μυαλό σου όταν έχεις οικογένεια. Εχεις το παιδί σου και μεγαλώνει το παλληκάρι σου. Ο,τι έκανες το ξεχνάς.
Είσαι πάντα απλή και σικάτη. Ασχολείσαι με την εμφάνισή σου;
Ασχολούμαι και με ενδιαφέρει πολύ. Θα μπορούσα να βάλω άλλα πράγματα και να λες: «Τι έκανε τώρα εκείνη; Γιατί το φόρεσε αυτό; Γιατί βάφτηκε έτσι;». Επειδή ασχολούμαι και σέβομαι τον εαυτό μου και την ηλικία και τους γύρω μου, πρέπει να είμαι αξιοπρεπής. Κάποτε η Αλίκη Βουγιουκλάκη μού είπε στη «Φαντασία»: «Είσαι πολύ σικάτη για λαϊκή τραγουδίστρια».
