«Αν υπάρχουν πράγματα, υλικά και συναισθηματικά, που κάνουν έναν άνθρωπο να νιώθει αυτοπεποίθηση και να μην έχει απωθημένα, η ζωή μου έδωσε πολλά για να νιώθω πλήρης», δηλώνει στο People ο Μιχάλης Χατζηγιάννης και μιλά για την καινούργια του πορεία, τα απωθημένα που έχουν εκτονωθεί, αλλά και τις φοβίες του.
Πολλοί άντρες λίγο πριν τα 40 προσπαθούν να εδραιώσουν την καριέρα τους. Εσύ το έχεις καταφέρει εδώ και χρόνια και έχεις κάνει κι ένα διάλειμμα όταν ένιωσες την ανάγκη. Φαντάζομαι πως και μόνο το γεγονός ότι ήταν στη διακριτική σου ευχέρεια να πατήσεις «pause» και «restart» ήταν ανακουφιστικό.
Εννοείται. Στην περίπτωσή μου προέκυψε από τη γνώση και τη συνειδητοποίηση πως ήταν πολύ μεγάλη και έντονη η διαδρομή, οπότε επιβαλλόταν και μια καινούρια πορεία. Η σκέψη ότι είχα την ευλογία να δουλέψω και να γίνουν τα τραγούδια μου γνωστά ήταν μεγάλη παρακαταθήκη και ανακούφιση στο μυαλό και στην ψυχή μου. Αν υπάρχουν πράγματα, υλικά και συναισθηματικά, που κάνουν έναν άνθρωπο να νιώθει αυτοπεποίθηση και να μην έχει απωθημένα, η ζωή μού έδωσε πολλά για να νιώθω πλήρης.
Νιώθεις ότι δεν έχεις απωθημένα;
Δεν ξέρω αν τελειώνουν ποτέ τα απωθημένα, αλλά εκτονώνονται. Ένας άντρας θέλει να κάνει κάτι στη ζωή του που τον γεμίζει και τον ικανοποιεί για να αποδείξει στον εαυτό του ότι έχει εκπληρώσει ένα είδος καθήκοντος. Φαντάζομαι το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες.
Όταν κάποιος σε γνωρίζει, βλέπει έναν άντρα πράο, ήρεμο με μια γλυκύτητα. Υπάρχει και η extreme εκδοχή του Μιχάλη;
Όχι, καθόλου. Δεν έχω κάνει ποτέ μου extreme sports, τα λούνα παρκ τα αποφεύγω, τα φοβάμαι. Στα ασανσέρ έχω αρχίσει να μπαίνω σιγά σιγά τα τελευταία χρόνια, γιατί βαριέμαι πια να ανεβαίνω σκάλες. Στα αεροπλάνα έχω περάσει μεγάλες φρίκες στο παρελθόν, γιατί έπρεπε να κάνω πολλά και μακρινά ταξίδια για τη δουλειά. Αν είχα την επιλογή να μην τα κάνω, δεν θα έμπαινα σε αεροπλάνο, το ομολογώ. Φοβάμαι οτιδήποτε μπορεί να υπονοήσει το τέλος και ό,τι ανεβάζει την αδρεναλίνη δεν μου αρέσει.
