Αγαπημένο μου παιδί,
Ο γιατρός μου το είδε στον υπέρηχο και μου είπε ότι θα γίνεις ένα πολύ λαμπρό παιδάκι. Το ήξερα, δεν χρειαζόταν να μου το πει. Μπορεί να μην έχω την πείρα που έχει εκείνος, αλλά μπορούσα να δω αυτό το φως να φωτίζει με μία καθαρή λευκή λάμψη το σκοτεινό υπερηχογράφημα.
Κάτι είδε αλλά δεν μου έλεγε τι. Μου είπε να μην ανησυχώ. Ένας δείκτης μου είπε είναι λίγο «πειραγμένος» και κάτι για ένα χρωμόσωμα που δεν καταλάβαινα. Τι εννοούσε άραγε; Μετά από πολλή πίεση μου είπε ότι ενδεχομένως να πάσχεις από σύνδρομο Down, αλλά επειδή είμαι υγιής και αρκετά νέα, μάλλον δεν είναι τίποτα οπότε να μην ανησυχώ. Οι πιθανότητες ήταν υπέρ μου αλλά έπρεπε να κάνουμε και άλλες εξετάσεις για να σιγουρευτούμε.
Μου πήρε αίμα. Τα ίδια αποτελέσματα. Μου πήραν κι άλλο αίμα. Τα αποτελέσματα θα έβγαιναν σε 2 εβδομάδες. Όταν το τηλέφωνό μου χτύπησε πριν από δύο μέρες δεν ήμουν έτοιμη να ακούσω τη φωνή ενός άγνωστου γιατρού να μου λέει ότι οι εξετάσεις μου ήταν θετικές. Στην αρχή δεν κατάλαβα. Θετικές γιατί; Για Κορονοϊό; Όχι, για Σύνδρομο Down. Τον ευχαρίστησα μηχανικά και έκλεισα το τηλέφωνο φωνάζοντας « όχι, όχι, όχι». Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο. Εδώ που τα λέμε θα προτιμούσα να μάθω ένα τέτοιο νέο από κοντά και όχι μέσα από μία ψυχρή κλήση, αλλά βλέπετε ο Κορονοϊός μας έχει κάνει να φοβόμαστε ακόμα και να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον.
Κοίταξα τον πατέρα σου, ο οποίος είχε ακούσει αρκετά για να καταλάβει ότι αυτά δεν ήταν τα νέα που περιμέναμε. Κλάψαμε και οι δύο εκείνο το απόγευμα. Ο πατέρας σου κατέρρευσε. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μία δυνατή κλωτσιά στην κοιλιά μου. Ήσουν εσύ…
Με κλωτσούσες και με ξανακλωτσούσες σαν να ήθελες να με ενημερώσεις ότι έπρεπε να κλάψω για τον εαυτό μου και όχι για σένα. Ήσουν καλά, ήσουν τέλειος από κάθε άποψη, ήσουν το ίδιο υγιής με 5 μήνες πριν όταν σε πρωτοείδαμε στο υπερηχογράφημα. Εμείς ήμασταν αυτοί που έπρεπε να αλλάξουμε και το κάναμε. Κάθε ώρα λίγο περισσότερο.
Έπρεπε να μάθουμε τι ακριβώς είναι το σύνδρομο Down και πώς να το αντιμετωπίσουμε. Εκφράσαμε τους φόβους μας, θέσαμε τις ερωτήσεις μας και αφήσαμε το θυμό και τη θλίψη πίσω μας.
Ξέρω πώς αναπτύσσεται ένα μωρό και ξέρω ότι αυτή τη στιγμή μπορείς να με ακούσεις. Αναγνωρίζεις τη φωνή μου και μπορείς να καταλάβεις ότι κλαίω, αλλά θέλω να ξέρεις ότι τα δάκρυά μου δεν είναι δάκρυα απόγνωσης, άλλα δάκρυα χαράς. Είναι δάκρυα ανακούφισης, μία οδυνηρή απελευθέρωση στενόμυαλων προσδοκιών για να ανοίξει χώρος για ένα μεγαλύτερο μέλλον που δεν γνωρίζουμε ακόμη. Ένα μέλλον γεμάτο από σένα.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι θα είσαι διαφορετικός από τα άλλα παιδιά. Το φως που λάμπει στην ψυχή σου θα φωτίσει και τους πιο σκοτεινούς ανθρώπους, εκείνους που θα είναι αρκετά τυχεροί που θα σε έχουν στη ζωή τους.
Σε διάλεξα για γιο μου όπως είσαι. Σε περιμένω. Τα λέμε σύντομα.
motherwellmag.com
