Για τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε όλοι λόγω κορονοϊού, τον άνθρωπο από το κοντινό της περιβάλλον που πέθανε από την Covid-19, αλλά και τις «φωτεινές» και «σκοτεινές» στιγμές της ζωής της μίλησε η Κατερίνα Λέχου σε συνέντευξή της στο περιοδικό «ΟΚ!».
Έχεις στο στενό σου περιβάλλον ανθρώπους που νόσησαν από κορονοιό;
Έχω άνθρωπο στο περιβάλλον μου που πέθανε από κορονοϊό. Συγκεκριμένα, η οδοντίατρός μου, η οποία ήταν 59 ετών και ένα από τα πρώτα θύματα του ιού. Ήταν σοκαριστικό γιατί είχαμε μια σχέση φιλίας χρόνων. Την ημέρα που έμαθα τα δυσάρεστα είχα βυθιστεί στο κρεβάτι και δεν σηκωνόμουν.
Προκύπτει κάτι θετικό από αυτή την κατάσταση; Έβαλες στη ζωή σου μια νέα συνήθεια, αφιέρωσες περισσότερο χρόνο σε σένα;
Δεν άλλαξε κάτι φοβερό στη ζωή μου, απλώς αυτό που συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά είναι πόσο ζωογόνα είναι η δουλειά που κάνω. Σε ό,τι αφορά τώρα το άλλο κομμάτι, θέλω να σου πω ότι και πριν από τον κορονοϊό φρόντιζα να κάνω κάποιες περιόδους αγρανάπαυσης. Τις χαρίζω στον εαυτό μου γιατί θεωρώ πως είναι πολύ χρήσιμες.
«Κυρίως στα λόγια καλοπιάνω τον εαυτό μου»
Τι άλλα δώρα κάνεις στον εαυτό σου; Είσαι γενναιόδωρη μαζί του, τον καλοπιάνεις;
Κυρίως στα λόγια τον καλοπιάνω. Όταν δεν τα καταφέρνει σε κάτι, του λέω «εντάξει, δεν πειράζει. Μέχρι εκεί μπόρεσες για σήμερα. Αύριο θα προσπαθήσεις λίγο περισσότερο». Αυτό είναι κάτι που κάνω τα τελευταία χρόνια. Παλιά τον μαστίγωνα. Και όταν μαστιγώνεις τον εαυτό σου, μαστιγώνεις και τους άλλους.
Αυτό πώς μαθαίνεται; Έχει να κάνει με την εμπειρία και τα χρόνια;
Όχι, δεν πάει με την ηλικία, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που όσο μεγαλώνουν γίνονται ακόμη πιο αυστηροί με τον εαυτό τους. Τους σκληραίνει η ζωή. Μαθαίνεται νομίζω, με διαβάσματα, πολλή σκέψη, ψυχοθεραπεία κ.ο.κ. Ο καθένας βρίσκει τον τρόπο που του ταιριάζει καλύτερα. Αλλά θέλει δουλειά, δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν χαρίζεται, κερδίζεται – όπως τα περισσότερα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή.
Είσαι φύσει αισιόδοξη, από τους ανθρώπους που λένε «στο τέλος όλα θα πάνε καλά» ή πέφτεις συχνά σε σκοτάδια;
Θα έλεγα πως η φύση μου είναι απαισιόδοξη. Αλλά η φύση αμβλύνεται και έτσι έχω αυτές τις πολύτιμες στιγμές αισιοδοξίας. Μέσα μου ξέρω πολύ καλά πως όλα θα περάσουν. Μας το έχει διδάξει η Ιστορία. Το θέμα όμως δεν είναι να περάσει κάτι και να το πετάξεις πίσω σου, να το βάλεις κάτω από το χαλί, αλλά να δεις στις αποσκευές σου τι ρόλο έχει παίξει.
Υπάρχει κάποιος φόβος που σε ακολουθεί από μικρό κορίτσι;
Δεν με φοβίζει κάτι, απλά πολλές φορές οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε το νόημα της ζωής. Γιατί η ζωή, εκτός από τις φωτεινές, έχει και πολλές σκοτεινές πλευρές. Και μεταξύ μας, στην πλειονότητα είναι σκοτεινές πλευρές. Πολλές φορές, για να βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις, καλείσαι να επαναπροσδιορίσεις το νόημα αυτό.
Ποιο το νόημα της ζωής;
Αν σε ρωτούσαν στα 25 σου ποιο είναι το νόημα της ζωής, τι θα απαντούσες;
Στα 25 είχα μια λαχτάρα να φτιάξω, να χτίσω, να κάνω και να ζήσω πράγματα. Να χορτάσω εμπειρίες.
Τώρα, στα 53, τι θα απαντούσες στην ίδια ερώτηση;
Τώρα ξέρω ότι το να φτιάξεις και να χτίσεις πράγματα δεν μεταφράζεται πάντα σε χρήματα, έργα και εξουσία. Αλλά είναι κάτι νοητικό, που γίνεται μέσα στο μυαλό σου και έχει να κάνει με το πώς αλλάζει η οπτική σου γωνία απέναντι στα πράγματα. Είναι, δηλαδή, πιο βαθύ το νόημα. Και αυτό είναι το «κανονικό».
Αν είχες την επιλογή μιας δεύτερης ζωής, τελείως διαφορετικής από αυτή που έχεις ζήσει έως σήμερα, πώς θα την αξιοποιούσες;
Θα ήθελα να έχω μια πιο περιπετειώδη και θαρραλέα καρδιά για να κάνω ταξίδια σε κάθε μέρος της γης. Όχι όμως ως τουρίστας αλλά ως ταξιδευτής. Να έχω την τόλμη να τα αφήσω όλα πίσω μου και να γνωρίσω νέους ανθρώπους και να μπορέσω να βοηθήσω όσους περισσότερους μπορώ. Έτσι, έχει άλλη αξία το ταξίδι…
