«Όταν μου κόπηκε η περίοδος, επισκέφτηκα πολλούς γιατρούς, κανείς όμως δεν διέγνωσε τη νόσο.»
Η Ζέτα Δούκα μιλάει στο People και στον Γιώργο Πράτανο για τη νευρική ανορεξία, τα προβλήματα που αντιμετώπισε μέχρι να εντοπίσει το πρόβλημα αλλά και την απόφαση που πήρε να βοηθήσει μέσω της εμπειρίας της τους ανθρώπους που πάσχουν από αυτή τη νόσο.
«Υπήρξα ένας άνθρωπος που πάντοτε το μυαλό του δούλευε πολύ, τόσο προς τη σωστή όσο και προς τη λάθος κατεύθυνση. Eίχα συνεχώς διάφορες και διαφορετικές ανησυχίες. Επομένως, οτιδήποτε μου συνέβαινε στη ζωή το περνούσα από κόσκινο. Το ανέλυα μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε. Πρόκειται για αυτό το βασανιστικό χαρακτηριστικό που έχουν όσοι θέλουν να είναι τελειομανείς.
Μιλάμε, βέβαια, για την απόλυτη φούσκα και ψευδαίσθηση. Η τελειομανία δεν είναι κάτι χειροπιαστό ούτε αληθινό. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μπήκα στη διαδικασία να σκέφτομαι την τροφή. Τι θα φάω, τι θα κόψω από τη διατροφή μου, τι θα προτιμήσω περισσότερο. Αυτή η υπερανάλυση μου έδειξε ότι κάτι δεν πάει καλά. Κατάλαβα ότι υπήρχε μια εμμονή. Τότε δεν ήξερα ότι είναι ανορεξία. Όταν μου κόπηκε η περίοδος, επισκέφτηκα πολλούς γιατρούς, κανείς όμως δεν διέγνωσε τη νόσο.
Ωστόσο, από την αρχή ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά. Πέρασαν πέντε χρόνια που ήμουν άρρωστη. Είχα φτάσει να ζυγίζω πολύ λίγα κιλά και κάπου εκεί μπήκα στη διαδικασία των βουλιμικών επεισοδίων. Κατάλαβα ότι είναι κάτι που μου κάνει κακό και πρέπει να το σταματήσω όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Το “όσο το δυνατόν πιο σύντομα”, βέβαια, ήταν άλλα έξι χρόνια από τη ζωή μου.
Βλέπεις, αν δεν ζητήσεις βοήθεια εξαρχής και συγκεκριμένα από ειδικό, τότε χάνεις πολύ χρόνο, προσπαθώντας να δεις πώς θα τα τακτοποιήσεις μόνος σου – αν τα τακτοποιήσεις. Τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να θεραπευτείς χωρίς βοήθεια ειδικού. Όλοι οι άνθρωποι, τόσο τα κορίτσια όσο και τα αγόρια –γιατί δεν είναι γυναικεία νόσος, είναι μεγάλο το ποσοστό των αντρών που πάσχουν–, γνωρίζουν από την αρχή τι κάνουν στο σώμα τους και στον εαυτό τους.
Την απόφαση να παρέχω βοήθεια στους ανθρώπους που πάσχουν από διαταραχές πρόσληψης τροφής δεν τη σκέφτηκα πολύ, προτίμησα να δράσω. Όλα ξεκίνησαν όταν η δημοσιογράφος Βένια Καραγιάννη με ρώτησε σε μια συνέντευξη αν έπασχα από ΔΠΤ (Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής) και της είπα “Ναι, έπασχα από ανορεξία παλαιότερα. Το έχω ξεπεράσει όμως εδώ και πολλά χρόνια, το έχω αφήσει πίσω μου”.
Είδα ότι ακολούθησε ένα μεγάλο ρεύμα και πολλοί άνθρωποι έδειξαν ενδιαφέρον για τη δήλωσή μου. Εκεί είπα ότι αυτό είναι κάτι που απασχολεί πολύ κόσμο και σκέφτηκα να βρω έναν φορέα μέσα από τον οποίο να μπορώ να βοηθήσω. Τότε, το 2007, δεν υπήρχε τίποτα. Ακόμα και στα δημόσια νοσοκομεία έγιναν μετέπειτα δομές για τις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής.
Βγήκα δημόσια και είπα ότι θέλω να συμβάλω με κάποιον τρόπο και με προσέγγισαν δυο-τρεις άνθρωποι που γνώριζαν πώς μπορεί να γίνει μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, όπως η ΑΝΑΣΑ (anasa.com.gr), που ιδρύθηκε το 2007, και μετέπειτα το Κέντρο Ημέρας (τηλ. 210-9212345), που είναι το κέντρο πρωτοβάθμιας περίθαλψης και θεραπείας των πασχόντων από Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής, με δωρεάν υπηρεσίες που χρηματοδοτούνται από το Υπουργείο Υγείας.
Όλο αυτό ξεκίνησε από την ανάγκη μου να βοηθήσω ανθρώπους που πάσχουν από αυτές τις νόσους ή άλλους που μπορεί να τις συναντήσουν κάποια στιγμή στη ζωή τους. Το αποτέλεσμα ξεπέρασε όσα οραματίστηκα. Το έργο των ανθρώπων στην ΑΝΑΣΑ και το Κέντρο Ημέρας είναι σπουδαίο.
Η ανορεξία έχει αποτυπωθεί μέσα μου σαν μια ανάμνηση και ένα βίωμα που το έχω χρησιμοποιήσει προς όφελος δικό μου και της κοινωνίας. Δεν μου έχει αφήσει τραύματα. Θεωρώ ότι αν υπάρχει ένα κομμάτι δημοσιότητας που πρέπει να δοθεί σε αυτό, τότε ακόμα μεγαλύτερο πρέπει να έχει το κέντρο της ΑΝΑΣΑΣ και το έργο που γίνεται εκεί. Δεν με ξαναγυρίζει πίσω στα δύσκολα χρόνια το να μιλάω γι’ αυτό.
Όταν, μάλιστα, συναναστρέφομαι με ανθρώπους που πάσχουν, ξέρω τι να τους πω. Νιώθω περήφανη, και θα σου πω κάτι, επειδή το Κέντρο Ημέρας έχει κάποιες δυνατότητες όσον αφορά τον χώρο και τους εργαζόμενους, πλέον υπάρχει μια λίστα αναμονής που με κάνει να σκέφτομαι ότι καθίσταται αναγκαίο να ιδρυθεί ένα δεύτερο Κέντρο Ημέρας στην Αττική και οπωσδήποτε ένα στη Βόρεια Ελλάδα.
Είναι τεράστιο το πρόβλημα στην επαρχία, όπου δεν υπάρχουν καν ειδικοί γιατροί που να ιδιωτεύουν. Δεν συζητάω για δημόσιο και δωρεάν παροχές. Η ίδρυση των δύο κέντρων είναι ένας από τους στόχους που έχω βάλει για το 2020».
Η ΝΕΑ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗ
Τα αποτελέσματα μιας έρευνας που διεξήχθη από την MRB Hellas για λογαριασμό της Always έδειξαν ότι περίπου 10.000 κορίτσια απέχουν από τις καθημερινές τους δραστηριότητες επειδή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν προϊόντα περιόδου. Η Ζέτα Δούκα συμμετέχει ενεργά στη δράση της εταιρείας ειδών προσωπικής υγιεινής, που σκοπό έχει τη δωρεά 800.000 προϊόντων σε κορίτσια που το έχουν ανάγκη.
«Όσο προχωράω στη ζωή μου και έχοντας γίνει μητέρα, και μάλιστα κοριτσιού, τόσο περισσότερο με απασχολούν θέματα που αφορούν τη γυναικεία υποστήριξη, ενδυνάμωση, ανάπτυξη και αυτοπεποίθηση. Όσο νωρίτερα καταλάβουμε τη φύση, το μυαλό, την πολυπλοκότητα και τη δυσκολία μας, τόσο καλύτερη ζωή και θέση θα έχουμε στην κοινωνία».
