Ξέρω ότι πολλοί θα με κρίνετε αρνητικά για όσα θα πω, αλλά δεν με νοιάζει. Τόσα χρόνια το παλούκι εγώ το έφαγα, όχι εσείς. Παντρεύτηκα στα 25 μου έναν άντρα που ερωτεύτηκα πολύ αν και ήξερα ότι είναι τεμπέλης και γενικά αργόσχολος, πίστευα όμως ότι με το γάμο και την οικογένεια που θέλαμε να φτιάξουμε, θα έστρωνε.
Ήρθε το πρώτο παιδί, ήρθε το δεύτερο, ήρθε και το τρίτο και ήμουν εγώ αυτή που τα έκανε όλα: Εγώ δούλευα, εγώ πηγαινοέφερνα τα παιδιά στο σχολείο, εγώ κανόνιζα όλες μας τις υποχρεώσεις. Εκείνος το μόνο που έκανε στα 10 χρόνια που μείναμε παντρεμένοι ήταν να προσπαθεί να πιάσει την «καλή» με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Καμιά δουλειά δεν του έκανε. Μεσολάβησα σε άπειρο κόσμο μήπως και τον πάρουν στη δουλειά τους, αλλά ο «κύριος» βλέπετε ήταν καλοπερασάκιας και κατάφερε με τον τρόπο του να με ξεφτιλίσει σε όλους. Μία που πήγαινε, μία που του ξίνιζε και μία που έφευγε. Ήθελε να εργαστεί με τους δικούς του όρους λες και ήταν αυτός το αφεντικό. Τάιζα τα παιδιά μου, τάιζα και αυτόν και να έχω και από πάνω τη μάνα μου να μου πρήζει τα συκώτια και να μου λέει «Εγώ στα έλεγα, είναι χαραμοφάης, μη τον πάρεις, θα δυστυχήσεις», εγώ όμως δεν άκουγα κανέναν. Πείσμα να αποδείξω ότι έκανα καλή επιλογή!
Κάπως έτσι έφαγα 10 χρόνια από την υπέροχη ζωή μου. Τον τάιζα, τον πότιζα, του ψώνιζα, δεν του έλειψε τίποτα.
Μετά τα 10 χρόνια γάμου κατάφερε μετά από εξετάσεις που έδωσε (με το σπαθί του, δεν έβαλε μέσο – να λέμε και τα καλά) να μπει στο Δημόσιο. Από εκείνη την ημέρα έγινε άλλος άνθρωπος. Βολεύτηκε βλέπετε ο κύριος που έπαιρνε το 1500άρι του κάθε μήνα και θέλησε να ζήσει την πλούσια και άνετη ζωή που δεν έζησε! Το καλύτερο δεν σας το είπα. Μου ζήτησε και διαζύγιο. Του έπεφτα λίγη βλέπετε τώρα. Τόσα χρόνια που έτρωγε ψωμί από τα χέρια μου, δεν του άρεσε. Δεν σεβάστηκε ούτε εμένα, ούτε την κούρασή μου, ούτε τον αγώνα μου τόσα χρόνια, ούτε τα παιδιά μας και με πέταξε σαν την τρίχα από το ζυμάρι. Τα είχε φτιάξει πίσω από την πλάτη μου με άλλη, με μία συνάδελφό του, με την οποία όπως φαίνεται είχαν περισσότερα κοινά και μας άφησε στα κρύα του λουτρού και πήγε να μείνει μαζί της.
Είχε την εντύπωση ότι θα κλειστώ στον εαυτό μου και θα κλαίω μέρα νύχτα που τον έχασα. Πλανάται πλάνην οικτράν. Πείσμωσα περισσότερο και αποφάσισα να μην το αφήσω έτσι. Τον έτρεξα στα δικαστήρια όσο δεν πάει και πέτυχα μία πολύ καλή διατροφή με δεδομένο ότι είχαμε και τρία ανήλικα παιδιά μαζί. Του ζήτησα να κανονίσουμε ο, τι είναι εξωδικαστικά, αλλά τώρα είχε μεγαλοπιαστεί ο μεσιέ και πίστευε ότι αφού τα βγάζαμε τόσο καιρό πέρα με τα δικά μου λεφτά, έτσι θα μπορούσαμε και τώρα να πορευτούμε με τα παιδιά χωρίς τη δική του συνδρομή που ήμασταν και ένα στόμα μείον.
Το κέρδος για μένα ήταν διπλό. Πρώτον, είχα απαλλαγεί από δαύτον και την αχαριστία του, γιατί μετά από τέτοια συμπεριφορά μόνο γαϊδούρι και αχάριστο μπορείς να τον πεις (δεν λέω ότι δεν τον αγαπούσα, αλλά 10 χρόνια και να μην έχει φέρει ένα ευρώ στο σπίτι και μόλις έπιασε λεφτά, σου κουνάω το μαντήλι και τσάο για να τα φάω με τη γκόμεν@ και εσύ κόψε το λαιμό σου τι θα κάνεις με τα παιδιά, εεεε. Αν μη τι άλλο τώρα με ξαλάφρωσε οικονομικά και ό, τι έδινα για εκείνον τόσα χρόνια το έδινα για τα παιδιά) και δεύτερον, του κατάφερα μία καλή διατροφή, την οποία «χτυπάω» αλύπητα κάθε μήνα σε γόβες και σκουλαρίκια που τα έχω και φετίχ.
Πρώτα τακτοποιώ τα παιδιά μου και τις υποχρεώσεις μου (τα οποία τα καταφέρνω άνετα με το δικό μου το μισθό) και ό, τι παίρνω από εκείνον φροντίζω να το ρημάζω. Με έχουν μάθει όλα τα παπουτσάδικα και τα κοσμηματοπωλεία. Επίσης φροντίζω και να το μαθαίνει. Μεγάλη ευχαρίστηση! Καλοπέρασε τόσα χρόνια πλάι μου, δεν του έλειψε τίποτα και τώρα ήρθε η ώρα να πάρω το αίμα μου πίσω. Ήρθε η ώρα να πληρώσει και θα το κάνει. Χαιρέτα τα τα φράγκα σου που χάνεις. Όχι, θα τον αφήσω να τα φάει με τη μια και με την άλλη. Μου τα χρωστάει τα λεφτά αυτά, δεν μου τα χαρίζω. Συμφωνείτε;
Πέγκυ
