Στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Ρενέ Σαραντινού έδωσε συνέντευξη ο Γιώργος Γερολυμάτος, ο οποίος απάντησε και για όλα όσα ακούγονται στον καλλιτεχνικό χώρο για βία, παρενόχληση κλπ.
Ο χώρος του τραγουδιού και της μουσικής, δεν αντιμετώπισε ποτέ κάποιας μορφής βία, λεκτική, σεξουαλική παρενόχληση, ψυχολογική, καθώς είναι ένα φαινόμενο που εντοπίζεται σχεδόν σε κάθε επαγγελματικό χώρο. Στον χώρο σας είναι όλα καλά και ήρεμα;
Αυτά έχουν γίνει παντού, σε όλα τα επαγγέλματα. Ο επιχειρηματίας έχει στο προσωπικό του γυναίκες ή άντρες, ανάλογα με το τι φύλο του αρέσει κι επιλέγει. Πολλές φορές για να… αναβαθμίσει έναν υπάλληλο, κάνει κάποιες ανήθικες προτάσεις, εκεί, αν έχεις την τόλμη και τη μαγκιά να το καταγγείλεις, όπως αυτό που έγινε τώρα, το θεωρώ πολύ σπουδαίο. Αν μπορείς να το υποστείς και να το καταπιείς, γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας σου, θα το βρεις αργότερα, γιατί θα καταπιεστείς ψυχολογικά. Περνώντας τα χρόνια ανακαλύπτεις την ψυχολογική πίεση, κι αυτά πρέπει να βγαίνουν έξω από τους ανθρώπους, γιατί μετέπειτα ο άνθρωπος αυτός μπορεί να έχει ψυχολογικά προβλήματα στην πορεία της ζωής του και κάνει πολύ κακό.
Έχεις ακούσει, γνωρίζεις περιστατικά;
Ναι, υπάρχουν, παντού σε όλους τους χώρους έχουν γίνει. Εγώ, είχα τη δυνατότητα και την ευελιξία, να ξεφεύγω σαν το χέλι όποτε είχα σεξουαλική παρενόχληση, είτε από άντρα, είτε από γυναίκα, είχα ωραίο, ευγενικό κι έξυπνο τρόπο, που μετά τους έκανα φίλους μου. Δεν υπήρχε λόγος να τους αφήσω ούτε να με ακουμπήσουν, μπορούσα έντεχνα με τα λόγια και τον τρόπο που λειτουργούσα, να μην έχω να πω τώρα κάτι, ότι με παρενόχλησε κάποιος. Όλοι το έχουμε περάσει αυτό, ειδικά εγώ, που όπως ήμουν εμφανισιακά, είχα αρκετά τέτοια. Ξεγλίστραγα σαν το χέλι, γιατί είχα μεγαλώσει σ’ ένα σπίτι, αλλά μεγάλωσα και στο πεζοδρόμιο μικρός, στον Άγιο Παύλο, απέναντι από τη Φίνος Φιλμ, όπου είδαν πολλά τα μάτια μου από ηθοποιούς, αλλά ήμουν εύστροφος. Στη ζωή πρέπει να είσαι “βλέπε, άκου, σώπα” για ένα διάστημα. Όπως και στο θέατρο, έτσι και στο τραγούδι, υπάρχουν περιστατικά.
Στον χώρο του τραγουδιού, δεν έχει ακουστεί κάτι ως τώρα.
Υπάρχουν συνάδελφοι οι οποίοι έχουν υποστεί μπούλινγκ, άντρες και γυναίκες. Δεν θα υπάρχουν κάποιοι επιχειρηματίες που θα “κολλάνε” στις τραγουδίστριες; Δε θα υπάρχουν τραγουδιστές που κάποια στιγμή μπορεί να έγιναν πιεστικοί σε κάποιες συναδέλφους; Παντού υπάρχουν, χωρίς να λέω ονόματα…Το θέμα είναι πώς ελίσσεσαι, εδώ είναι η πονηράδα. Το να βγει κάποιος να καταγγείλει ότι: “Με άρπαξαν, μου έπιασαν το χέρι, το πόδι, τη μύτη ή το αυτί…”, δεν μου λέει τίποτα, γιατί μπορεί, χωρίς να σε ακουμπήσει ο άλλος να τον αποφύγεις ή παράλληλα να τον κάνεις και φίλο ή να τον αποφύγεις μια για πάντα, για όλη σου τη ζωή.
Τι εικόνες έχεις από τη γειτονιά που μεγάλωσες;
Μεγάλωσα στον Άγιο Παύλο, στην Πλατεία Βάθη από κάτω, που πάμε για το σταθμό Λαρίσης. Εκεί ήταν η περιοχή μου, εκεί ήταν η Φίνος Φιλμ, ενώ λίγο πιο πάνω ήταν όλα τα μπορ@@@λα, στην οδό Ιλίου, κι εμείς τα παιδιά, παίζαμε στη χωματερή και βλέπανε πολλά τα μάτια μας. Βλέπαμε σωματέμπορους, μάγκες, ανθρώπους μέσα στη νύχτα… Εκεί μεγάλωσα και τα είδα όλα. Είναι μεγάλη η μαγκιά και το τσαγανό, να μπορείς να περνάς αλώβητος μέσα από όλα αυτά. Αν κάποιος δέχεται να κάνει κάποια πράγματα, για το ατομικό του συμφέρον, αυτό είναι δική του απόφαση.
Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα;
Αν πιστεύει ότι μπορεί να κάνει καριέρα, να πετύχει, ν’ ανεβεί, όπως υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες, τραγουδιστές, ηθοποιοί, σκηνογράφοι, σε όλους τους χώρους, αλλά και κοινοί θνητοί, που ενδίδουν και “πάνε” μαζί με κάποιον, προκειμένου να… αναβαθμιστούν και να πάρουν μια θέση. Βεβαίως υπάρχουν και δεν θα σταματήσουν ποτέ, έτσι ήταν, είναι και θα είναι η ζωή, δεν θ’ αλλάξει σε τίποτα, ποτέ. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ανώμαλοι, ψυχοπαθείς, σταματάει αυτό το πράγμα; Το έχουν μέσα τους, στο αίμα τους, ό,τι και να τους κάνεις δεν σταματούν να… ενοχλούν τους άλλους, με τον δικό τους τρόπο. Γνώρισα ομοφυλόφιλους, που ήταν πολύ ευγενικοί, ντρέπονταν και να το δείξουν, οι οποίοι έκαναν μια ευγενική προσπάθεια να με προσεγγίσουν, αλλά όταν έβλεπαν ότι το απέφευγα ευγενικά, είχαν το θάρρος να μην τολμήσουν ούτε να ξαναπλησιάσουν, ενώ μετά γινόμασταν και φίλοι, είναι θέμα χειρισμού. Η εξυπνάδα εδώ είναι, να μην χαλάσεις τη σχέση σου με τον εργοδότη σου, να προσπαθήσεις να κρατήσεις τη δουλειά σου και να τον κάνεις φίλο, αν δεις ότι δεν μπορείς, τότε σηκώνεσαι και φεύγεις, δεν κάθεσαι να λες: “Μου πιάσανε το πόδι ή το χέρι”. Έχουν δει πολλά τα μάτια μου, έχω γυρίσει όλο τον πλανήτη, έχω πάει στην Αμερική, στην Αυστραλία, μ’ έχουν πάρει με ιδιωτικά αεροπλάνα να πάω να περάσω καλά και να γυρίσω, μπροστά δύο security και δύο αυτοκίνητα… Αυτά που έζησα εγώ ούτε σε 10 γενεές δεν τα ζουν άλλοι άντρες, είμαι ευλογημένος από το Θεό και τον ευχαριστώ. Μπορεί να κοιμηθώ τώρα σ’ ένα παγκάκι, γιατί έχω ζήσει πάρα πολύ έντονα τη ζωή μου.
