Ανεκπλήρωτοι έpωτες σαν να λέμε. Μακροχρόνιες σχέσεις που θα κατέληγαν σε γάμο ή σε αιώνια συμβίωση με το ταίρι σου αλλά έληξαν άδοξα, σχέσεις που κράτησαν για λίγο καιρό αλλά η μια από τις δύο πλευρές έκλεισε τους λογαριασμούς της. Έpωτες που χάθηκαν στα «πρέπει» και στα «μη».
Ένα πάθος αναμμένο που δεν έσβησε ποτέ, ένα φιλί που δεν συνάντησε τη γεύση των χειλιών του πόθου του. Αγκαλιές που δεν έκλεισαν ποτέ μέσα τους μια αγάπη, τουλάχιστον για την μία πλευρά. Συναισθήματα που δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ και θάφτηκαν βαθιά μέσα στην φυλακή της καρδιάς.
Το να μην εκπληρώνεται ο έpωτας σου είναι ένας αργός θάνατος που συμπαρασύρει όλο σου το «είναι». Είναι σαν να θέλεις να ουρλιάξεις το “σε αγαπώ” και ξαφνικά να μη βγαίνει η φωνή σου. Είναι σαν να θέλεις να εκμυστηρευτείς τον εpωτά σου και εκείνος να μη βρίσκει ποτέ την ανταπόκριση, σαν ένα γράμμα που έχει μόνο αποστολέα και δεν φτάνει ποτέ στον προορισμό του. Θέλω να σου πω σε αγαπώ αλλά δεν μπορώ. Θέλω να φωνάξω το όνομα σου αλλά θα με νικήσει η σιωπή.
Όσοι έχουν ζήσει έναν ανεκπλήρωτο έpωτα, τσαλαπατήθηκαν. Ξεπέρασαν όρια, βούτηξαν στα λάθη τους και στις ελπίδες τους και προσπάθησαν να κολυμπήσουν. Μοιρολάτρησαν, έκλαψαν και πολλές φορές αδικήθηκαν ή αδίκησαν τον εαυτό τους. Ένας ανεκπλήρωτος έpωτας για ορισμένους ανθρώπους μπορεί να λειτουργήσει τόσο ανατρεπτικά στην ζωή τους. Υπήρξαν άνθρωποι που πόνεσαν τόσο πολύ αλλά ύψωσαν ένα τεράστιο τοίχο μετά που τίποτα δεν μπόρεσε να τον διαπεράσει. Ούτε ένας άλλος έpωτας. Ούτε μια άλλη αγάπη.
Ο ανεκπλήρωτος έpωτας είναι σαν μια απώλεια που δεν πρόκειται να την ξεπεράσεις εύκολα, ίσως και ποτέ για ορισμένους ανθρώπους, είναι ένα συναίσθημα που θα σε στιγματίσει βίαια στο σώμα σου, στο μυαλό σου, στην καρδιά σου, σε ολόκληρη την ψυχή σου, για όλο το υπόλοιπο της ζωής σου. Οτιδήποτε ανεκπλήρωτο είναι σαν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, ένα απωθημένο – δαιμόνιο που θα σε στοιχειώνει ίσως και για μια ζωή, ένα αγκάθι στην καρδιά.
Όσο εύκολο και αν φαίνεται, όσο περισσότερο και αν βάλεις την λογική σου να δουλέψει, να συγκρατήσεις τον εαυτό σου από το να μην εpωτευτεί τον λάθος άνθρωπο, να μην την «πατήσεις», να κρατηθείς, να μη δείξεις τα συναισθήματά σου. Θα γίνουν τα λάθη, δεν θα αναγνωρίζεις τον εαυτό σου για το πόσο αδύναμος είσαι απέναντι σε εκείνη, σε εκείνον που θες με όλη σου την ύπαρξη τελικά θα τον πιάσεις τον πάτο.
Θα πληγωθείς ανεπανόρθωτα γιατί απλά νιώθεις τον έpωτά σου και τον πόθο σου να σε πλημμυρίζουν και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Είναι η πρώτη φορά που βλέπεις τον εαυτό σου ανήμπορο, χωρίς έλεγχο, αδύναμο μπροστά στα μάτια του άλλου, στα χείλη του, σε ό,τι την/τον χαρακτηρίζει και κάνει εσένα να λιώνεις μέρα με την μέρα.
Νομίζω πως καλύτερα να μη ζήσεις έναν έpωτα και να κρατάς κάποια πράγματα μέσα σου, για τον εαυτό σου, με εpωτήματα όπως «Πώς θα ήταν αν με έσφιγγε σε μια της αγκαλιά;». «Πώς θα ήταν αν τα χείλη του σφράγιζαν τα δικά μου σε ένα μοναδικό φιλί;» παρά να τον ζήσεις έστω και μια ημέρα.. Τότε ίσως και να πονάει περισσότερο.
Δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να ξεκολλήσουμε από έναν ανεκπλήρωτο έpωτα γιατί έχουμε πλάσει το ωραιότερο παραμύθι στο μυαλό μας. Ένα παραμύθι που θα ζήσω μονάχα εκείνος και εγώ. Ένα τόσο ζωντανό παραμύθι στο μυαλό μας.
Ένα είναι το σίγουρο, υπάρχουν λόγοι όταν ένας έpωτας δεν ολοκληρώνεται ή φτάνει στη λήξη του. Υπάρχουν λόγοι που χαρακτηρίζεται ανεκπλήρωτος έpωτας. Τα φιλιά που δεν δόθηκαν. Τα “σε αγαπώ” που δεν ειπώθηκαν. Αυτά είναι που σου βασανίζουν την καρδιά.
Βασιλική Ασλόγλου
