Ο ρόλος της στην ταινία «Ματίλντα» απογείωσε τη φήμη της, ωστόσο η μοίρα της έπαιξε άσχημα παιχνίδια.
Η Μάρα Γουίλσον, το κοριτσάκι που ενσάρκωσε τη Ματίλντα στο ομώνυμο φιλμ του 1996, πέρασε έκτοτε πολύ δύσκολα παιδικά και ίσως ακόμη πιο δύσκολα εφηβικά χρόνια, προσπαθώντας να ξεπεράσει τον ρόλο της παντοδύναμης Ματίλντα που μπορούσε να κινεί αντικείμενα με το μυαλό της στη διασκευή του κλασικού παιδικού μυθιστορήματος του Ρόαλντ Νταλ.
«Ήθελε να γίνει σαν τη Ματίλντα»
Όπως λέει σήμερα η Γουίλσον, ήθελε πολύ να γίνει σαν τη Ματίλντα. Το μικρό κοριτσάκι με το καρέ καστανό μαλλί και την κορδέλα εμφανίστηκε και σε κωμωδία με τον Ρόμπι Γουίλιαμς, υποδυόμενη την κόρη του στο «Μις Ντάουτφαϊρ».
Για χρόνια ένιωθε πως ο κόσμος γύρω της τη συμπαθούσε για τους χαρακτήρες που είχε υποδυθεί σαν παιδί. Από το 2000 ακόμη, η Γουίλσον αποφάσισε να αφήσει πίσω της την υποκριτική και να ασχοληθεί περισσότερο με τη συγγραφή.
Πριν από μερικά χρόνια έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Πού είμαι σήμερα;», στο οποίο περιγράφει όλα όσα βίωσε ως ένα παιδί-θαύμα, από τα δεκάδες της δεκαετίας του ’90, τα οποία και κατέληξαν να δυσκολεύονται πολύ στην πραγματική τους ζωή.
Η απώλεια της μητέρας της και η υποκριτική
Δύο χρόνια αφότου έγινε διάσημη σε όλο τον κόσμο, έχασε τη μητέρα της, σε ηλικία μόλις 6 ετών. «Ήμουν καταθλιπτική, αγχωμένη, μετά βίας θυμάμαι την κυκλοφορία του ”Ματίλντα” στους κινηματογράφους», λέει σήμερα η Γουίλσον. Όπως είπε, ένιωθε πως δεν θα ήθελε να συνεχίσει να παίζει στον κινηματογράφο, ωστόσο ο θάνατος της μητέρας της την έκανε να «στηριχτεί» στην υποκριτική.
Όσο για την «κατάρα» των παιδιών στη βιομηχανία του θεάματος, η Γουίλσον θυμάται πως στα 13 της το σώμα της άλλαζε και έτσι ήταν δύσκολο να αναλάβει ρόλους μικρών κοριτσιών. «Δεν ήμουν τόσο γλυκιά γιατί έμοιαζα κάτι μεταξύ παιδιού και ενηλίκου -καθώς έμπαινε στην εφηβεία. Δεν ήξεραν τι να με κάνουν και το ήξερα, το ένιωσα και με πλήγωνε», λέει.
Σήμερα, πάντως, η Γουίλσον μοιάζει να έχει συμβιβαστεί με το παρελθόν και κυρίως με το μέλλον. «Νιώθω πως ελέγχω την ιστορία μου, το αφήγημα της ζωής μου. Το οποίο είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα, γιατί νομίζω πως δεν το είχα όταν ήμουν παιδί», λέει.
