Θυμάμαι ήταν Οκτώβριος όταν έζησα την πιο σοκαριστική στιγμή στην ζωή μου. Είχα δεχτεί που λέτε «επίθεση» από τρεις τύπους προκειμένου να μου κλέψουν το κινητό. Έκανα μέρες για να μπορέσω να καταφέρω να κυκλοφορήσω πάλι μόνη μου στον δρόμο. Έβλεπα σκιά και γύρναγα αμέσως. Έβλεπαν κάποιον από πίσω μου και κοντοστεκόμουν μέχρι να με προσπεράσει. Τότε, μόνο μία σκέψη με βασάνιζε. Κι αν δεν γύρναγα εκείνο το βράδυ σπίτι μου; Ανατριχιαστικό, το ξέρω.
«Για μας τους εφήμερους θνητούς, η μόνη αιωνιότητα είναι η στιγμή», ήταν το καλύτερο στάτους που διάβασα χθες στο facebook. Η αλήθεια είναι ότι τα διάβασα σχεδόν όλα. Λύπη και θλίψη για έναν άτυχο νέο που είχε την ζωή μπροστά του. Αλλά πόσα τέτοια δεν έχουμε ακούσει; Νεότερα ακόμα παιδιά, που δεν πρόσεχαν ή δεν τους πρόσεχαν.
Έρχεσαι σε αυτή τη ζωή για να την ζήσεις όσο καλύτερα μπορείς, γι’αυτό πρόσεξε την σαν τα μάτια σου. Είναι μία και μοναδική.
Μην αφήνεις να περνούν από μπροστά σου πρόσωπα και καταστάσεις. Μην αφήνεις για αύριο την αγκαλιά που θες να κάνεις στους γονείς σου, μην καθυστερείς άλλο το τηλέφωνο στους παππούδες σου που το περιμένουν πως και πως, μην κρατάς τον εγωισμό σου και πες το Σ’αγαπώ στον πρώην σου, μη βάζεις το πείσμα μπροστά και πάρε τηλέφωνο την φίλη σου που τσακώθηκες μαζί της.
Γιατί σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε…
