Πριν από 4 χρόνια σε ηλικία 28 ετών διαγνώστηκα με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας και μετά με καρκίνο του μαστού. Έκανα χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες και παράλληλα εργαζόμουν. Δεν έλειψα από τη δουλειά ούτε μία μέρα.
Έχασα τα μαλλιά μου αλλά φορούσα περούκα, κάτι που δεν με ενοχλούσε καθόλου. Έδινα μάχη για να κρατηθώ στη ζωή και δεν με ένοιαζε που δεν μου είχε μείνει τρίχα στο κεφάλι. Να ‘ναι καλά οι περούκες.
Αντιμετώπισα επιτυχώς και τους δύο καρκίνους και ανυπομονούσα να ξαναρχίσω τη ζωή μου.
Κατά τη διάρκεια της μάχης αυτής που έδωσα πολλοί φίλοι μου με εγκατέλειψαν και με άφησαν μόνη στα δύσκολα. Δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά από εκείνους κι όμως απέδειξαν πόσο σκληροί μπορεί να γίνουν άνθρωποι κάποιες φορές. Ντρέπονταν που φορούσα περούκα και δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τα περίεργα βλέμματα στο δρόμο γι’ αυτό και επέλεξαν να με «πουλήσουν». Τόσο πολύ «φίλοι» ήταν, που ούτε τη «φίλη» τους δεν μπορούσαν να υπερασιστούν.
Ξέρω πως η περούκα ξεχωρίζει σε σχέση με τα πραγματικά μαλλιά, αλλά εγώ σαν άνθρωπος ποτέ δεν θα κορόιδευα κάποιον γι’ αυτό το λόγο. Να σας πω το εξής περιστατικό που μου συνέβη τον πρώτο καιρό που φόρεσα περούκα… Μία μέρα πήγαμε εκδρομή με το τρένο με το σύντροφό μου και απέναντί μας κάθισε ένα ζευγάρι. Ήταν και οι δύο μεθυσμένοι και άρχισαν να με δείχνουν και να γελάνε. Μου είπαν ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να κυκλοφορώ έτσι που είμαι και ότι τρομάζω τον κόσμο. Ο σύντροφός μου εκνευρίστηκε με την αγένεια τους και τους εξήγησε τι είχα περάσει. Αισθάνθηκαν άσχημα και μου ζήτησαν αμέσως συγγνώμη αλλά το περιστατικό αυτό με αναστάτωσε τόσο πολύ που μου χάλασε τελείως τη διάθεση.
Αυτό συνέβη πριν από 2 χρόνια αλλά ακόμα και σήμερα αρνούμαι να κοινωνικοποιηθώ και να βγω από το σπίτι. Ούτε μέχρι το σούπερ μάρκετ δεν θέλω να πάω. Πλέον είμαι καλά, δεν φοράω πια περούκα αλλά η κοροϊδία και η προδοσία που έζησα δεν με αφήνουν να το ξεπεράσω και με έχουν κάνει να ντρέπομαι και εγώ η ίδια για τον εαυτό μου. Θέλω να ξαναβρώ τον εαυτό μου αλλά δεν ξέρω πώς. Μου λείπουν πολύ οι φίλοι μου και ας μου φέρθηκαν σκάρτα. Πάντα πίστευα ότι οι φίλοι μας στέκονται στα δύσκολα, μας στηρίζουν και μας ενθαρρύνουν αλλά απ’ ότι φαίνεται τα άτομα αυτά που τα λογάριαζα για φίλους ήταν φίδια έτοιμα να πατήσουν στον πόνο μου και να μου ρίξουν μία να πέσω ακόμα πιο χαμηλά. Λυπάμαι πάρα πολύ!
Έρικα
Από singlewoman.gr
