“Η ζωή είναι παράξενη και συχνά παίζει περίεργα παιχνίδια, που δεν τα είχαμε καν στο μυαλό μας… Σε ανεβάζει συναισθηματικά, οικονομικά, κοινωνικά. Μια πετυχημένη σχέση, ένας καλός σύντροφος, μια όμορφη οικογένεια, ένα άρτιο κοινωνικό προφίλ, αγάπη, αλληλοσεβασμός, κατανόηση!
Κι έρχεται μια στιγμή που όλα ανατρέπονται… γιατί η κατάσταση του ανθρώπου αλλάζει τόσο γρήγορα, όσο γρήγορο είναι το πέταγμα μιας μύγας, έλεγαν οι αρχαίοι. Και η πιο αδυσώπητη αιτία για μια τέτοια αλλαγή είναι ο Θάνατος…
Αλλάζει τη ζωή, ανατρέπει την καθημερινότητα, ακυρώνει τα σχέδια, καταρρακώνει τον άνθρωπο, ρημάζει την ψυχή του. Αναπάντητα “Γιατί” σε μένα, παράπονο, θλίψη, πόνος διαρκής κι ακατάπαυστος που σε παραλύει. Σου λείπει ο άνθρωπός σου, το στήριγμά σου, η ζωή σου όλη. Κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο σε πονάει η απουσία του.
Καλείσαι, λοιπόν, μόνη σου να διαχειριστείς τα δικά σου συναισθηματικά αδιέξοδα, τις υποχρεώσεις που τρέχουν, τα παιδιά που από την μία τρέμουν μην πάθεις τίποτα κι από την άλλη εκδηλώνουν μια δύστροπη και τιμωρητική σχεδόν συμπεριφορά απέναντί σου, προφανώς γιατί κι αυτά πονούν. Μόνη στο πέλαγος και χωρίς να ξέρεις κολύμπι, γιατί ποιος ξέρει τι προκαλεί ο θάνατος, αν δεν τον ζήσει ο ίδιος; Οι άλλοι γύρω σου, σε συμβουλεύουν, προσπαθούν να σε συνετίσουν, γιατί αμφισβητείς τη λαϊκή ρήση ότι ο χρόνος είναι γιατρός και τολμάς να συνεχίσεις να πονάς…
Στην αρχή λειτουργούν έτσι. Μετά έρχονται οι παρατηρήσεις, οι επικρίσεις, η αποστασιοποίηση, η αδιαφορία για το πώς νιώθεις, πώς περνάς, πώς επιβιώνεις… Στην αρχή σε συμπονούν, από πραγματική αλληλεγγύη, από οίκτο, ποιος ξέρει; Έπεται η ανασκόπηση της δικής σου κατάστασης από τους άλλους και τα σχόλια του τύπου :
Αλιά σε αυτόν που πάει, μια χαρά είναι, κοίτα πώς προσέχει τον εαυτό της, έχει τα παιδιά της, νέα είναι θα φτιάξει τη ζωή της, θα πάρει και την σύνταξη κι το ΕΦΑΠΑΞ του μακαρίτη!!!Βρε μπας και της έκατσε κουτί η απώλεια τελικά… Κι άλλα τέτοια τραγελαφικά… Επομένως είσαι μόνη σου. ΜΟΝΗ ΣΟΥ. Κι αυτό δεν αλλάζει. Έτσι θα είναι τα πράγματα, δεν θα αλλάξει. Η μοναξιά σου σπασμένο γυαλί που ματώνει την ψυχή σου.
Θυμώνεις με τον αγαπημένο σου που σε άφησε πίσω μόνη σου, που σε εγκατέλειψε… Λες κι είχε κι αυτός περιθώριο να αντιδράσει στο θάνατο; Όχι βέβαια! Ωστόσο άφησε τις μέρες σου άδειες και τις νύχτες σου αβάσταχτες. Μένεις ξανά και ξανά άγρυπνη μέχρι το ξημέρωμα και σκέφτεσαι κι αναπολείς και ονειρεύεσαι… Μα πώς να ονειρευτείς; Για ποιόν να ονειρευτείς; Όνειρο που δε μοιράζεται με κάποιον σύντομα γίνεται εφιάλτης…
Απόγνωση… Στο δια ταύτα λοιπόν : πώς θα ζήσεις από δω και πέρα; Ναι, θες να εξαφανιστείς, να εξαϋλωθείς, να τα παρατήσεις, να πας να τον βρεις γιατί η ζωή σου δεν έχει νόημα πια. Πώς όμως; Θα αυτοκτονήσεις; Όχι σε καμία περίπτωση. Άρα πρέπει να σφίξεις τα δόντια και να τραβήξεις μπροστά.
Δεν μπορείς, δεν θέλεις, το ξέρω. Πρέπει όμως. Κι αν είσαι άνθρωπος του πρέπει, ακόμα καλύτερα. Κράτα την ανάμνησή του στην ψυχή σου, ένωσέ την με τον πόνο, μήπως κι αυτός απαλυνθεί. Θέλεις να κλάψεις, κάντο. Βγάλε τον καημό σου. Κλάψε για αυτά που έζησες με τον άνθρωπό σου… Κλάψε για την τύχη σου, για σένα την ίδια. Κλάψε και πάλεψε, αγωνίσου… Γιατί ποιον, θα μου πεις. Για την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης υπόστασης…
Σήκωσε το κεφάλι ψηλά, σκούπισε τα δάκρυά σου ή μάλλον, άστα να τρέχουν όσο το έχεις ανάγκη και τράβα μπροστά. Μόνη σου δυστυχώς… Όλοι οι μεγάλοι τραγικοί ήρωες πορεύτηκαν μόνοι τους το δύσβατο δρόμο της μοναξιάς… Μέχρι που να σε συναντήσει κι εσένα ο Θάνατος…
Μέχρι τότε όμως, έχεις να κάνεις πράγματα… Μόνη σου, χωρίς το σύντροφό σου, αλλά πρέπει. Ίσως ο πόνος που μοιράζεσαι, όταν είναι ίδιος πόνος, είναι και λιγότερο αιχμηρός. Δεν μπορεί να είσαι πάντα ήρωας… Δεν είσαι! ”
Ιωάννα Λένη
