Συγκινητική είναι η εξομολόγηση, αλλά και η πράξη του Χρήστου Μπάρκα και του Παντελή Βούρου που μίλησαν στην εφημερίδα «Έθνος» για τα ταξίδια τους και όλα όσα συνάντησαν συμμετέχοντας στους Globetrotters.
«Νιώθεις διαφορετικά επιστρέφοντας. Συνειδητοποιείς τις ελλείψεις αυτού του κόσμου. Συναντήσαμε πολλή φτώχεια. Ανθρώπους που ζουν σε παράγκες χωρίς πατώματα και κοιμούνται στο χώμα. Αναρωτιόμουν πώς επιβιώνουν καθημερινά, κάτι που φαντάζει παράδοξο σε εμάς. Το φαγητό είναι τελικά θησαυρός και δεν πρέπει να πετάς τίποτα. Σε κάποιες χώρες δώρισα ρούχα μου γιατί πονούσε η ψυχή μου. Μακάρι να είχα και άλλα να δώσω.
Οι λαοί που γνωρίσαμε ήταν ευγενικοί, όμως υπήρχαν κάποια βλέμματα που σε θέριζαν. Ένιωθες έντονα την ανάγκη να αντιδράσεις, να βοηθήσεις, ειδικά τα παιδιά. Εικόνες που πραγματικά σε αφήνουν άφωνο. Μακάρι να γυρνούσα πίσω ώστε να προσφέρω, όχι μόνο ως μάγειρας, αλλά να χτίσω και να οργώσω εκτάσεις», είπε ο Χρήστος Μπάρκας.
«Με ενθουσίασε η αποστολή στον Μαυρίκιο, όπου έπρεπε να βουτήξουμε με σκάφανδρο και να πάρουμε ένα φύκι από τον βυθό. Ήταν μαγικά και δεν έχασα την ευκαιρία να χαζέψω έναν από τους ωραιότερους βυθούς που έχω συναντήσει. Ήταν λες και βρισκόμουν σε ενυδρείο με τα πιο όμορφα ψάρια του κόσμου, τόσο φανταχτερά και έντονα σε σημείο που δεν ήθελα να βγω στην επιφάνεια.
Απόλαυσα τόσο πολύ τη διαδικασία με το σκάφανδρο και ταυτόχρονα ένιωσα υπερηφάνεια και συγκίνηση όντας Καλύμνιος, καθώς το νησί έχει μεγάλη ιστορία για τα σφουγγάρια του και το σκάφανδρο ήταν για χρόνια το πιο σημαντικό εργαλείο του δύτη», είπε ο Παντελής Βούρος.
