Το αναγνωρίζω αυτό το βλέμμα. Είναι το βλέμμα της αδιαφορίας, το βλέμμα αν ήθελα να προσποιηθώ ότι δεν είδα κάποιον που είδα. Είναι το βλέμμα που έχω σε διάφορες άβολες και αμήχανες στιγμές, στις οποίες δεν ξέρω τι να απαντήσω. Το βλέμμα αυτό εμποδίζει οποιονδήποτε προσπαθήσει να σε προσεγγίσει. Είναι ένα βλέμμα που φωνάζει «Νόμιζα ότι σε ήξερα». Όπως και να έχει δεν περίμενα ποτέ να μου ρίξουν ένα τέτοιο βλέμμα άτομα στα οποία είχα επενδύσει συναισθηματικά (εγώ σαν άνθρωπος-ανεξάρτητα από το γάμο μου) όλα αυτά τα χρόνια. Με αυτά τα άτομα είχαμε γελάσει, είχαμε κλάψει, είχαμε χαρεί, είχαμε ζήσει. Μιλάω για όλους εσάς, όσοι με βγάλατε από τη ζωή σας μετά το διαζύγιο – οικογένεια και φίλοι.
Υπάρχει μεγάλο στίγμα γύρω από το διαζύγιο, ειδικά για εκείνον που το ζητάει. Ειδικά σε περιπτώσεις που δεν υπήρξε απιστία ή ενδοοικογενειακή βία τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για εκείνον που το ζήτησε.
Όσοι είστε ακόμα παντρεμένοι και καμία σχέση δεν έχετε με διαζύγια και τέτοια να ξέρετε ότι είστε ευλογημένοι. Το διαζύγιο είναι κάτι που δεν θα ευχόμουν ούτε στο χειρότερο εχθρό μου. Σε αδειάζει συναισθηματικά, είναι σαν να παίρνει τη ζωή από μέσα σου. Στην περίπτωσή μου τουλάχιστον έτσι έγινε. Πέρασα μεγάλη θλίψη, απογοήτευση, πόνο και έλλειψη εμπιστοσύνης μέχρι να φτάσω εδώ.
Όταν παντρεύτηκα ούτε κατά διάνοια δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα καταλήγαμε έτσι. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν παντρεύεται με σκοπό να χωρίσει σε λίγα χρόνια. Παντρεύτηκα όπως όλοι οι άνθρωποι γεμάτη ελπίδες, τυφλή εμπιστοσύνη στην αγάπη και μία ειλικρινή επιθυμία να είμαστε για πάντα μαζί. Παντρεύτηκα κάνοντας όνειρα ότι θα μεγαλώσουμε και θα γεράσουμε μαζί. Ζούσα με αυτή την ελπίδα για πολλά, πολλά χρόνια.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω ότι δεν είμαι υπέρ των διαζυγίων, ωστόσο υπάρχουν φορές που το διαζύγιο είναι η μόνη επιλογή κάποιου προκειμένου να διατηρήσει την ειρήνη και την ψυχική και συναισθηματική του ευημερία. Μερικές φορές το διαζύγιο είναι μονόδρομος, η μόνη δίοδος για να διασφαλίσεις ότι εσύ και πιθανώς και τα παιδιά σου δεν θα συνεχίσετε να βιώνετε άλλο μία ζωή γεμάτη θυμό και απογοήτευση.
Το διαζύγιο φιλοξενεί πλήθος αρνητικών συναισθημάτων. Πρώτον, αν το πάρει κανείς από θεολογικής απόψεως, ους ο Θεός συνέζευξεν άνθρωπος μη χωριζέτω, άρα το διαζύγιο από μεριάς θρησκείας δεν είναι αποδεκτό. Από την άλλη ο Θεός αγαπά το ποίμνιό του και πιο πολύ τα παιδιά και γνωρίζει τον πόνο που μπορούν να βιώσουν οι άνθρωποι μέσα σε ένα γάμο.
Το διαζύγιο είναι άσχημο και για τους δύο και αφήνει πολλές ζημιές πίσω του. Είναι επώδυνο ακόμα και όταν φτιάχνεις ξανά τη ζωή σου και συνειδητοποιείς ότι έχεις χάσει ένα μεγάλο μέρος της ταυτότητάς σου.
Παρόλο που απομακρύνθηκες από κάτι τοξικό, μία νέα αρχή φαντάζει απίστευτα τρομακτική. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Τείνουμε να δικαιολογούμε την παραμονή σε άσχημες συνθήκες για διάφορους λόγους ενώ σε αντίθετη περίπτωση θα λέγαμε σε κάποιον άλλον να φύγει χωρίς δεύτερη σκέψη. Πολλές φορές μένουμε σε άσχημες καταστάσεις μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουμε άλλους που δεν αξίζουν μία.
Προχθές διάβασα κάτι που με έβαλε σε σκέψεις: «Πιάσε ένα πιάτο και ρίξτο κάτω. Ωραία. Έσπασε; Ναι. Τώρα πες του συγγνώμη. Συγγνώμη. Έγινε όπως ήταν πριν; Όχι. Παρέμεινε χίλια κομμάτια. Κατάλαβες;».
Εγώ κατάλαβα…
Πριν αποφασίσεις να χωρίσεις ή να κατηγορήσεις τον εαυτό σου για ό, τι έγινε, καλό θα ήταν να υπενθυμίσεις στον εαυτό σου μερικά πράγματα:
Αυτό δεν ήταν το ταξίδι σου. Δεν ήταν ο γάμος σου. Δεν ήταν η ζωή σου. Δεν ήταν η σχέση που ήθελες να έχεις με το παιδί σου. Αυτό δεν ήταν το άγχος σου, τα δάκρυά σου, η καθημερινή σου μάχη με τον πόνο και τη δυσαρέσκεια. Δεν ήσουν εκείνη που είπε ψέματα όποτε τη βόλευε. Δεν ήσουν εκείνη που επωφελήθηκε από κάποια κατάσταση ή θεώρησε τον άλλο δεδομένο. Δεν ήταν η μοναξιά σου. Δεν ήταν η καθημερινή υπενθύμιση ότι κάποιος ορκίστηκε να σε αγαπά ενώ τελικά δεν σε είχε σαν προτεραιότητα ούτε σου έδειξε το σεβασμό που σου άξιζε. Αυτός δεν ήταν ο αποτυχημένος γάμος σου, ήταν όμως ο δικός μου.
Συχνά αδιαφορούμε για τον πόνο των άλλων και ασχολούμαστε μόνο με το δικό μας. Αυτό κάνατε και όλοι εσείς. Ασχοληθήκατε μόνο με τους εαυτούς σας και προσποιηθήκατε ότι καταλαβαίνετε τι περνάω.
Λυπάμαι που ο φταίχτης ήταν ο γιος σου, ο αδερφός σου, ο φίλος σου. Του έδωσα 14 χρόνια από τη ζωή μου μόνο και μόνο για να τον δω να τα πετάει μία μέρα. Λυπάμαι που δεν έμεινα να προσπαθήσω αλλά δεν μπορούσα. Το να είμαι εγώ καλά ήταν πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο. Είμαι άνθρωπος και όχι σάκος του μποξ για κανέναν.
Το πρόβλημα είναι το εξής: ήμουν ένας άνθρωπος που είχε μάθει να δίνει και παντρεύτηκε έναν άνθρωπο που είχε μάθει μόνο να παίρνει. Ήμουν μία αισιόδοξη, δυναμική κοπέλα που παντρεύτηκε κάποιον με μία βαθιά ριζωμένη αρνητική άποψη για τη ζωή. Ήμουν ένα αφελές 21χρονο κορίτσι που πίστεψε ότι μπορούσε να εξελιχθεί και είχε πράγματα να πάρει από τον άνθρωπο αυτό μέχρι που συνειδητοποίησε ότι το άτομο αυτό δεν ήταν ικανό να προσφέρει τίποτα. Είμαι κάποια που αρνήθηκε να παραιτηθεί μέχρι που κατάλαβε ότι τα είχε παρατήσει πολύ πριν φύγει. Είμαι μία μητέρα που συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να λάβει δραστικά μέτρα για να διασφαλίσει ότι ο πατέρας των παιδιών της θα σταματήσει να θεωρεί το ρόλο του στη ζωή τους δεδομένο. Είμαι ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά, αλλά σπασμένη σε χίλια κομμάτια.
Άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου ως κάποια που δεν αξίζει την αγάπη και το σεβασμό των γύρω της. Άρχισα να απομακρύνομαι από μία πραγματικότητα που δεν μπορούσα πια να αντέξω. Είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίζεις την απογοήτευση όταν παύεις να έχεις προσδοκίες.
Ξύπνησα μία μέρα και δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Εκείνη την ημέρα άλλαξαν τα πάντα. Υπάρχει ένα ρητό που λέει «Πρόσεχε τι ανέχεσαι γιατί αναλόγως, δείχνεις στους ανθρώπους πώς να σου συμπεριφέρονται». Είναι αλήθεια. Παραλίγο να αφήσω κάποιον να με καταστρέψει ολοκληρωτικά κι όμως αυτή την εμπειρία δεν την μοιραστήκατε εσείς μαζί μου. Δεν το ζήσατε όλο αυτό μαζί μου. Μόνη μου το έκανα.
Γι’ αυτό σας παρακαλώ όταν με βλέπετε μην προσπαθείτε να με αποφύγετε. Δείξτε συμπόνια για όσα έζησα και προσπαθήστε να καταλάβετε γιατί έφυγα. Όσο οδυνηρό και αν είναι, δεν είναι το δικό σας διαζύγιο. Δεν είναι το δικό σας άσχημο κεφάλαιο στη ζωή σας.
Αντί να θυμάστε αυτά που σας συμφέρουν, θυμηθείτε τις όμορφες στιγμές μας. Τις διακοπές που πήγαμε μαζί, τα βράδια που κράταγα τα παιδιά σας και τις εμπειρίες ζωής που μοιραστήκαμε μαζί. Δεν είμαι εχθρός σας. Είμαι κάποια που σας αγάπησα πολύ και επένδυσα στη φιλία μας. Προσευχήθηκα για εσάς και στις δύσκολες στιγμές σας πάντα ήμουν εκεί για σας. Είμαι ακόμα εδώ. Απλά χώρισα από κάποιον που με πλήγωνε εδώ και πολύ καιρό.
Συγχαρητήρια. Καταφέρατε να διαλύσετε τη σχέση μας, στην οποία είχα αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Αναρωτιέμαι αν με υπολογίζατε ποτέ, αν με θεωρούσατε δικό σας άνθρωπο. Αρκετό πόνο βίωσα στη ζωή μου, δεν χρειαζόταν να φτάσετε ως εκεί και να πονέσω κι άλλο. Το ότι ζήτησα εγώ διαζύγιο δεν είναι λόγος να με απομακρύνετε έτσι. Ψάξτε να βρείτε τις αιτίες πίσω από όλα αυτά.
Ποτέ δεν ζήτησα να με αντιμετωπίσουν με τον τρόπο που με αντιμετώπισαν.
Την επόμενη φορά που θα με δείτε στο δρόμο και θα μου ρίξετε πάλι εκείνο το βλέμμα θυμηθείτε ότι όσο κι αν σας ενοχλεί η απόφασή μου δεν σημαίνει ότι είναι και λανθασμένη. Μέχρι να μπείτε στη θέση μου και να νιώσετε τον πόνο μου, δεν μπορείτε να ξέρετε τίποτα για μένα. Να θυμάστε: Αν χρειαστεί ποτέ να γράψετε στο βιβλίο σας ένα κεφάλαιο που μοιάζει με το δικό μου, θα καταλάβετε πόσο πονάει το βλέμμα αυτό. Το ξέρω γιατί το έχω ζήσει.
