Πρόσφατα η Ελένη Γερασιμίδου «έχασε» τον αδερφό της.
Η ίδια μιλώντας σε πρόσφατη συνέντευξη της μίλησε για τις απώλειες που την έχουν πονέσει αλλά και πως καταφέρνει να ξεχωρίζει την προσωπική από την επαγγελματική ζωή.
Έχετε πονέσει πολύ με τις απώλειες των δικών σας ανθρώπων, της μητέρας, της αδελφής σας Νατάσας…
«Στις αρχές Μαρτίου «έχασα» και τον αδελφό μου. Μπορεί αυτή τη στιγμή να πω ότι είναι αδιαχείριστο, να μπορώ να διαχειριστώ με κάποιον τρόπο τις απώλειες. Από την παλιά μου οικογένεια έχω μείνει μόνο εγώ, που ήμουν η μεγαλύτερη από τα αδέλφια. Έχουνε «φύγει» όλοι, η μάνα, ο πατέρας μας…Ήμασταν 3 αδέλφια κι εγώ ήμουν η μεγαλύτερη, είχαμε διαφορά 15 μηνών ο ένας από τον άλλον, αλλά «φύγανε» ανάποδα, αρχίζοντας από τη μικρότερη»
Πώς καταφέρνετε να απομονώνεται τον προσωπικό σας πόνο από τα επαγγελματικά σας;
«Το επάγγελμα που κάνω προσφέρει εκείνες τις ώρες μια θεραπεία. Αλίμονο αν δεν δούλευα. Να κάθομαι σπίτι μου και να γυρνάνε όλα αυτά στο μυαλό μου συνέχεια; Η δουλειά είναι παρηγοριά, όπως και οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας να μοιραστούμε τη λύπη και τη χαρά μας. Υπάρχουν πράγματα που δίνουν μια στιγμιαία λύση και ο χρόνος είναι γιατρός. Το καλύτερο είναι να μην αποφεύγεις να θυμάσαι, ίσα ίσα βυθίζεσαι στις καλές σου αναμνήσεις. «Να ζεις να τον/τη θυμάσαι» είναι πάρα πολύ σωστή κουβέντα. Η λησμονιά είναι κάτι εγωιστικό και δεν νομίζω ότι την πετυχαίνει και κανένας», λέει η ίδια στο περιοδικό Λοιπόν.
