Μπορεί ο Δημήτρης Λιγνάδης να έχει διανύσει άπειρα χιλιόμετρα στο θέατρο αλλά όπως όλοι οι άνθρωποι, έχει και αυτός τις ανασφάλειές του, τις οποίες παραδέχεται με ειλικρίνεια, μιλώντας σε πρόσφατη συνέντευξη του.
Τι δεν θέλεις σίγουρα από τη ζωή σου;
«Να γίνω σκατόγερος. Από αυτούς τους μίζερους, που γκρινιάζουν και τους φταίνε όλα και «Αχ, αυτοί οι νέοι». Καμιά φορά κατηγορούμε αυτό που δεν μπορούμε να είμαστε. Και η νιότη βέβαια είναι πολύ ρατσιστική με τους μεγάλους.
Ακούς ατάκες όπως «Φύγε από εδώ, ρε γέρο», «Άντε, βρε θεία». Αγαπώ πολύ τη νιότη, όχι μόνο ως ηλικία αλλά και ως στάση ζωής. Όμως ο Τσε ήταν ένας. Πολλοί θέλησαν να γίνουν Τσε κρεμώντας απλά μια αφίσα στον τοίχο τους.»
Στο δικό σου τοίχο τι υπάρχει;
«Έχω μόνο μία αφίσα από το Καμπαρέ, όπου έπαιζα το ’13, για να καλύψω μια λακκούβα στην πόρτα. Αν έρθεις στο σπίτι, θα δεις ότι δεν έχω καμιά φωτογραφία μου. Γενικά έχω ένα θέμα με την πάρτη μου. Ακόμη και σε επαγγελματικές φωτογραφίσεις, δεν μου αρέσω.»
Ακόμη και αν αισθητικά είναι ωραίο το αποτέλεσμα;
«Ναι, πώς να σ’ το πω; Δεν είμαι του γούστου μου. That’s all», λέει ο ίδιος στο People.
